Neki Lulaj

Neki Lulaj u lind më 13 janar të vitit 1955 në Bërliq të Pejës. Shkollimin fillestar e kreu në Prapaqan, kurse gjimnazin në Deçan. Mëpastaj u regjistrua në Fakultetin Filozofik të Universitetit të Prishtinës (Dega e Letërsisë dhe Gjuhës Shqipe), ndërsa në vitin e tretë, pa u shkëputur nga ndjekja e ligjëratave, u regjistrua edhe në Shkollën e Lartë Pedagogjike „Bajram Curri”, në Gjakovë (Dega Gjuhë dhe Letërsi Shqipe), të cilën e përfundoi me sukses, falë përkrahjes profesionale të poetit dhe profesorit të ndjerë, Din Mehmeti.
Aktualisht jeton dhe vepron në Gjermani, ku punon si mësimdhënës. Neki Lulaj është  anëtar aktiv i Lidhjes së Shkrimtarëve, Artistëve e Krijuesve Shqiptarë në Gjermani, koautor (së bashku me Hasan Qyqallën) i antologjisë “Trinomi i lirisë”, prezent në antologjitë “Kështjella e ëndrrave” dhe “Shpirti dashurisë”. Bibliografi lirike: „Dardania ime” (Albanezul, Bukuresht, 2011), „Në kështjellën e përjetësisë” (Amanda Edit, Bukuresht, 2011), “Zjarri i shpirtit” (Amanda Edit, Bukuresht, 2012), “Bukuri e bekuar” (Amanda Edit, Bukuresht 2012), “Balada e heshtjes” (Amanda Edit, Bukuresht 2012).

Poezi nga Neki Lulaj

NË PREHËRIN E KOHËS

Në prehërin e kohës
Mbi parmakët e dritares
Era bën zhurmë e zhurmës
S’i ngelin gjurmët e kohës së shkuar
Atje e ka ngehur shtratin qetësia
E nusëruar me vellon e vetmisë ...

Heshtja nuk shlyen kujtimet
Ajo thithë erën e bjeshkës
Në ditët pa diell
Meditim i tejdukshëm
Vranësirë e padukshme…
Mbi buzët e thara me blatime
Etja i thurr gardhit kurorë
Freskie
Mbi shkrepat e kombit

Ëndërrat janë pjesë përjetësimit
Simfoni e rrallë
Sy të e lodhur nga dashuria
Në folenë e natës
Katet e jetës i ka ngrehur vetmia

Shikim i tretur në pakufi
Shikim i lagur
Në vjeshtën me shtërngatë shiu
Bie me fërshëllimë ere
Mbi Stemën e zemrave
Që nuk vdesin kurrë
Bien daullet e jetës…

 

METAFORË DASHURIE

Loti yt si kristali
Rrëshqiti dhe i
Njelmëtoi ujërat e deteve
E valët i përplas furtuna
Kujtimet struken
Në gojën e shkëmbit
Që nxjerr stërkala
Mbi qerpikët e zi…

Metafora e dashurisë
Është Lulja e kripës
Që i ëmbëlsoi buzët tua
Që shëmbëllejnë
Me petalet e lules

Kur i merr era duke
Rrëshqitur mbi vale…
Ato kush i pa
Ato kush s’i pa
Shkëndija jete
Lëshojnë papra…

 

BALADA E HESHTJES

Nga simfonia e heshtjes
Me puthjet e erës
Frymëmarrja ngacmon
Dhembjen
Ligjërojnë engjëjt
Mbi sqenë
Në amfiteatrin e Butrintit
Vargjet nuk u ndryshken
Nëpër valët e përjetësisë

Notat e mallëngjimit
Dhe vajet e melankolisë
Nuk e çlirojnë
Atdheun e tkurur
Si myshk kohe i ndezur
Kurrë i pa fikur
Kurrë s’e braktisëm
Shallin e shekullit
Të lidhur fortë
Rreth qafës së moteve

Buzagazi i jonë
Ishte ironi
Nëpër stinët e durimit
Se ne gjithmonë
Vrapuam pas Diellit
Duke rrëfyer lashtësinë
E meteorëve të dashurisë
Mbi shkrepat e Dardanisë

PRANË LUMIT

Pse
Lumi i njelmët
Ishte shtërngatë kohe
Dhe ndrydhje
E burim
Lëng malli e va lundërtari
Mbi qerpikë
Ai kurrë nuk krijon letartargji
As strehim në karakatinë

Në sheshin
E shpirtit tim
Buzë lumit të njelmtë valon
Flamuri Dardan
Krenari e përhershme ndër mote
Që i shëndritë
Bukuriritë e kohës
Në çdo kohë, madje dhe
Kur bie shiu i ëmbël mitik
Krejt vendit tim i jep
Bekim jetë dhe dritë

NATA

A është
Nata shtrat muzash
Pjellë për poetin
E pa gjumë
Bulkth në plasat e karakatinës
E ve në gjumë palluan e lodhur
E mbi qerpikët i rëndon
Misteri i natës

Unë
Mergimtar, udhëtar i vetmuar
Lundroj mbi dallgët e jetës
Me anijen pa udhëtarë
Mbi detin plotë valë
Shkel mbi foletë e perlave
Çaj valët e përmbysura
Të dallgëzimit

Me gërhamat e kohës
Së lodhur
Eci mbi udhët e erës
Pesimist i foleve të përmbysura
Shpirtin i derdhur
Mbi zanoret e kohës
E koha kurrë s’më mjaftoi
Kohën kurrë s’e preka
Me gishtërinjtë e kurreshtjes

TOLERANCË

Në gji të bekimit
Atje ku
Të bekuarit nga perënditë
Prehen
Në dritën e qiellit
Dhe detit pa dallgë -
Një univers bashkëjetese

Ti
Mi sjell bukuritë përrallore
Të jetës
Të notoj mbi re
Të fluturoj në qiell
Me karrocë nusërije
Krushk me plis
Lajmëtar dashurie
Perëndeshë e bekuar
Hyjni e bashkimit
Pa na beko moj hirësi
Pas një shekulli ndasie

SHKALLËT E JETËS

Mbi shkallët e jetës
Fluturon mendimi
Nën këtë kupë qielli
Ulur mbi beton
Ku ti zgjedh fjalët
Imzot
Në ketë përcëllimë dielli
Bisedës nga t’ia filloj

Në grykën e bjeshkës
Ecje vertikale
Kurrë nuk ia ktheve shpinën
Shpirtit të fshatit:
“Shko moj dallëndyshe
Tuj fluturu
Që të m’i gëzosh
Ata që ju kan kujtu”

Qelqi Filigran i kohës
Në dhomën e lutjeve
Qirinjtë shkruajnë metafora
Imzot
E në qoshin e xhamit gavruar
Lazëri lodhjen e shekullit
Në heshtje e mpin
Me lutje shpirtërore tologu patriot

Sonte Mjeda dhe Lazëri
Në zemrat e rinisë Kukëljane
Sjellin gëzimin djersën idenë
E një shekulli drite
E shtatë dekada e gjysmë rritje
Në sheshin e bijve të shqipes
Ndre Mjedës rinia vargje lavdie
I ligjërojnë…

 

PAMJE

Ata
Të dy mbanin
Veladona prifti
Ecnin qetë me hapa
E frymëzim muzash
Pikëpjekjet e bekuara
Ndrydhje vitesh
Sytë plot mallë të paimagjinuar

Mjeda dhe At Zef Pllumi
Bisedonin me heshtjen
Kohën e vrarë me vite
Në fshatin Kukël
Qëndisnin pleqërinë
Ulur bashkë
Rreth një tavoline pune
Vitet i ftonin
Në vekun e Penelopës
Pritnin Godonë

Kodra puthte lugun
Me famullitarët e kohës
E Bogdani rrugëve
Të Prishtinës pa varr
Pa pragun e shtëpisë pa asgjë
Çallma kryneçe shtrëngonte
Kamxhikun
Themelet e Dardanisë
Nga rruzulli me i zhbi

Kodra puthte lugun e etur
Mrekulli që nuk të kan’ parë sytë
Ulur bashkë në Shtëpinë e Zotit
Pralmisin kohën Mjeda dhe Pllumi
Dy priftërinjtë e shpirtit të florinjtë

KY SHEKULL

Ky shekull rrezaton dritë Vlore
Nga parlamenti i mëndjes iliriane
Vërshojnë gryka lumenjësh
Mbi këto trojet e Luigjit të bekuar
Të thinjurat e kohës mëndafsh i praruar
Zanat kadariane i mbledh Moti i madh
Sa bukur këtij shkulli për t’i ligjëruar

Duart e Marigosë me mëndafsh qëndisin
Bukurinë e rrallë çeiz vajzërije shekulli
Lëshon rreze ari mbi hartën e vjetër
Kur puthën dy shqipe në kornizë gjergjefi

Rrëshqet nga Boletini një burr’ me dy kobure
Erë e djegjëve të egra rrugën ia trason
Vështirësitë e kohës i dalin përpara
Zanat e malit vigun ia ndërtojnë
Bjen në gjuj e puth shqipen pa fluturue
Aty e jep betimin bashkë me jetue

E Lezha nga froni i Skënderbeut
Fluturon shkaba mbi kalin e Gjergjit
Në momentin vendimtar
Epoka para sprovave të qëndresës
Me burrat e kombit krenar
I jep jetë me nënshkrimin e testamentit

VENDIM EPOKAL

Ninullat tona legjendare
Thellë ne zemër i ruan toka
Atje ne Vlorën e bekuar
Sot vuloset Epoka.
Në falkë të mënisë
Digjej turku e shkau
Për ketë vendim epokal
Lisat e kombit nuk i rrëxon era
Kobure jatagana e plisa të bardhë.

Në Nëntorin mjekërr bardhë
Ismail Qemali me këmbë të mbarë
I tuboi krejt zogjtë e shqipes
Prej Bukureshtit dhe Amerikës
Shtegtuan mërgimtarët
Nga të katër anët e botës
Mbi kuajt e Gjergj Kastriotit
Për t’i berë një nderë Nanë Lokës
Duke e ngritur flamurin e kombit
Mu në zemër të Vlorës

NGA BOLETINI NË VLORË

Boletini në kufi të shkaut
Sa u rrudh kjo hartë e vjetër
Shalon atin e kohës së patretur
Në Vlorë të bukur e gjuan gurin
Ku u bashkua mendimi i pafjetur

Digjet flakë Dardania
Nga zilia plasë Stambolli e Beligradi
Kanë vendosur bijtë e Kastriotit
T’ia shëndrrisin fytyrën këtij moti

Është fryrë Vjosa Drini e Buna
Rozafa pret e përcjell burrat e kombit
I then pritat e armikut
I ngrehë vigat mbi lumenjë
Për t’ia shkurtuar rrugëtimin popullit

Shtizë flamuri zbukuroi sheshin
Në Vlorë u nënshkrua testamenti
Lotët e gëzimit vërshuan lum pa va
Shtrëngohen fortë duart e kombi
Kur arriti Isai nga Boletini
E puthi shqipen në dy krahët e saj

NE

Ne jemi ata që ishim
Zogj me diellin në ballë
Jemi vetëm dritë dashurie
E agimeve të bardha
Çdo herë pritëm çastin e madh
Nga rrugëtimet e gjata

Jemi gaca prushi prej bugu
Që nuk fiken kurrë
Jemi çelik i gdhendur
Diamant e smarald
Fjalë me mijëra ngjyra
Edhe mbi Univers
Do të ndërtojmë një Urë

Jemi mysafirë yjesh
Mendimtarët e shpëtimit
Udhëtar i kolonave të gjata
Mbi cegëm dhe acar
Margaritarë të agimit

Jemi engjëjt e reve
Me kukëza prej tisit
Të puthur prej muzash
Në gjumin e parë
Që dje kënduam
Në korin e gjatë
Se jemi ushtarë

MËRGIMTARI

Fytyrës i ka arratisur buzëqeshja
Loti mbi syrin e përlotur
Po ofrohet çasti i ndarjes
Ngërçi i mërgimtarit
Sërish lamtumirë…

Koha e hëngri vetëveten
Këmbanat e ndarjes po bien
Në kokë shtrihen rrugët si gjarpëri
Premtime premtime premtime
Gjysh ne prap do të vijmë
E gjyshja palon jetën
Në arkë çejzi don ta ndryej
Kujtimin e mbarë dhe
Pleqërinë e bardhë…

Ju gjyshër na pritni
Thinjat mos i hiqni
Si mdafshi i arit ju rrinë
Lakmi mos ia merrni pleqërisë
Se mbi fytyrat tuaja
Shndrisin kujtimet e dashurisë

Fëmijët e lëshojnë shtatin
Tejmatanë djepit të babës
Gjyshin e ka kapluar një mallë
Që sërish në verën tjetër
T’ua rrefejë ndonjë përrallë

Lisat veç po rriten
Të gjatë të etur për
Ujin e bekuar të kësaj toke
Zogjët sërish po kthehen
Në folenë e Nënës Loke

KOHËRAT

Nëpër kohërat e krisura
Ne patëm mundime të gjata
Na detyruan të udhëtojmë
Ditë e netë nëpër furtunë
Mbi moçalet e jetës

Duke e çarë natën
Duke fjetur me hope
Zbathur mbi bagrema
Ecëm
Edhe mbi tela me gjemba

Mbi shkëmbinjtë e thepisur
E bëmë natën në këmbë
Kurrë nuk u ulëm
Mbi qiellin e butë
Askend nuk mallkuam
Se ishim të urtë…

Gjetëm kalin e bardhë
Mu në mes të lëndinës
Së lotëve, në tavernë
Plaku me mjekërr
Doli shpëtimtar
Ejani bijtë e shqipes
Se rruga e pavdekësisë
Është kjo prapa shpinës

________________________
Metaforë dashurie me valët e përjetësisë dhe baladën e heshtjes. Stinët e durimit në prehërin e kohës. Neki Lulaj i jep prioritet substancës poetike, afshit të dashurisë ndaj atdheut dhe sentimentit që përfaqëson zërin e zemrës dhe shpirtin e fjalës. Neki Lulaj është poeti i lirisë, skulptor fjalësh dhe mjeshtër i artit poetik, i ngarkuar me meditime filozofike, ëndërrime, fluturime, përjetime të ëmbla e të dhimbshme, dhe, siç thekson kritika letrare, vargu i tij ka një përmbajtje të lartë artistike dhe një ndjeshmëri të thellë ku reflektohet realiteti i shqiptarizmit në Kosovë dhe Diasporë. (Baki Ymeri)