Zaho Balili

Zaho Balili

Zaho Balili lindi më 3 tetor të vitit 1951 në Rexhin të Kurveleshit. Shkollën tetëvjeçare dhe të mesme e ka mbaruar në Tepelenë. Ka filluar të shkruajë në moshë shumë të re dhe është autori i pesë vëllimeve poetike. Gjithashtu ishte edhe autor tekstesh i shumë këngëve dhe laureat i shume çmimeve.
Vdiq në Athinë në ditën e ditëlindjes së tij në 3 tetor 2001 nga një hemoragji cerebrale. 
Tre nga vëllimet e tij u botuan pas vdekjes.

Veprat:

1. Paskan çelur manushaqet, poezi, 1997
2. Drithërimet e pranverës, poezi, 1998
3. Brengat e shpirtit, poezi, 2001
4. Kur dy zemra dashurohen, prozë, 2002
5. Lotë kurbetipoezi, 2003
6. Puth ballin tën Shqipëri, poezi, 2011

Poezi nga Zaho Balili


U pak kombi

U pak kombi duke ikur
pertej detesh e stereve
u ngop bota se rrufitur
ajken e ajkes se djemve

U ngop deti, u ngop mali
me ata qe skane varre
iken si shkendij stralli
dhe mbeten ligje per vaje

Si u erdhi vdekja valle
vdekja nuk ndryshon nga soji
cqe fjale e fundit qe thane
po kush valle ua degjoi?

U mpak kombi duke ikur
cte beme o perendi
gjithe brezat te sfilitur
kaq inat te madh ke ti?



Qytetit tim, Tepelenes

Sa here shetis neper udhet e tua
me supet ngarkuar me kenge, 
mesnatat me gjejne te zgjuar
se hallet e tua sme lene
Mbremjet i mbruj brenda gjirit
qe agimesh te celin trendafile
pa lodhur si guri i mullirit, 
qe bluan buken per femije
Cdo dite te shohe ne bebe te syrit
shoh dhimbjet, plaget, historine, 
dhe mendjen vras, pse ky i miri
te jete binjak me varferine?
Te shkarkoje ne preher barren e kengeve 
ti, doredridhur, i perkedhelur
e di, atje gjen veten tende
dhe mua, te pasherueshmin rrebel
Frymemarjen e bejme te dy bashke
bota po thone, nuk ka se si
lufto te ngrohesh kocken e sterlashte
se ngroh dote une, me poezi.



Kopeshti i poezise

Ne ate kopsht, kush nuk eshte ulur
me i madherishmi kopsht i njerezimit
atje, lule vetja u eshte dukur
e vyshkur, ne prag te mjerimit. 
Atje, ne poltrone shkullore
rrine gjizberthyer poezite
atje, asnjehere nuk ka debore
dhe bahcevane jane perdite. 
Atje, lare ne ujvara hene
si shtojzovalle sperkatur me vese
rrine rubairat, shkulme zemre
nuserojne nga mengjesi ne mengjes. 
Atje, vetem nje gjuhe flitet
cicerimat e bukura shpirterore
dhe jane te paperfillshem vitet
se nuk ka as azil, as foshnjore. 
Atje, jetohet lulezorja moshe
e trendafilta moshe e rinise
ne kopshtin, te cilin nuk josh
ne kopshtin e mahnitshem te poezise. 



Njesoj lindim te gjithe

Era e Pireut ne qejf te saj
kalerote mbremjen e vaket te gushtit
deget e palmave tundeshin ngadale
dhe hardhia embelsonte mushtin. 
Dielli i lodhur puthte detin
dhe perendimi flakeronte
me njerin sy afronte naten
me tjetrin, hemisferen tjeter zgjonte. 
Ne gjume zgjuarjen e tij, katrahure
njerezit e planetit gjysmelakuriq
gjysma nxitojne te bien ne gjume
gjysma mezi shkundin gjumin per qerpike. 
Ne kete moment lakuriqesie
floriri i jetes tringellinte rende
globi vertete ka drite e hije
per ne njesoj lindim te tere. 



Mbiu nje manushaqe

Aty tej ne Vitocake
mbiu nje lule s'u tha
nje e bukur manushaqe
dhe te tjera s'ka. 
Akoma pa celur mire
mars' i eger bore dha
rreth e rrotull s'kish te mire
kishte halle te medha. 
Po lulja petaleshtrire
diellfshehurit i tha:
shkrije boren, ngrohme gjine
ne fati keshtu na la. 
Do te jap eren e mire
plaste zemra po s'ta dha
miresin'qe ka te tere
shpirti im per ty e mba. 
Dielljeta, diellzjarr
hapi rete, dheun perflake
sot e mot e pertej varri
mos e thaj nje manushaqe.