 |
| Ermira R. Jusufi |
Ermira R. Jusufi u lind më 08.03.1983, në Vushtrri. Pas kryerjes së shkollimit të mesëm në Gjimnazin “Eqrem Cabej”, në vendlindje, ka vazhduar studimet për histori, në Universitetin e Prishtinës.
Me krijimtari letrare dhe veprimtari kulturore ka filluar që nga vitet, sa ishte nxënëse. Ka shkruar e paraqitur shkrimet e saja në klube të shumta letrare të shkollave të rrethit, në emisione të ndryshme kulturore të radiove të atëhershme lokale dhe shquhej me pjesëmarrjen e saj aktive, në organizime të jetës letrare.
Veprimtaria e saj krijuese, është publikuar nëpër faqe gazetash e revistash, në rrjete sociale, etj. Ndër të cilat, po veçojmë: “Nacional”, “Metafora”, “Muzg”, “Bota Press” e “Dituria”, që botohet në Suedi etj. Pastaj në portale të shumta, si: “Metafora”, “Ora shqiptare”, Klubi i Shkrimtarëve dhe Artistëve “Drita”, “Pelegrin”, në “Poezia ime”, “Zemra shqiptare” e shumë të tjera.
Në bashkautorësi është e paraqitur në mbi njëzetë përmbledhje poezishë e libra tjerë publicistikë dhe antologji, ndër të cilët po përmendim disa prej atyre titujve, si: “Mall poetik - 3.4,5”, “Fjala e dhimbjes”, “Lartësia e një jete”, “Mars i përflakur”, “Me shpirt atdhedashurie”, “Ju dua më shumë se veten”, “Vjeshta dhe vargjet-I, II, III-2014-2016”, “Trojet e Arbërit”, sesioni XII. 100 Poashtu, është paraqitur edhe në gjashtë Antologjitë “Muzgu”, Nr.7, 8, 9, 10, 11 e 12”, prej gjithësej dymbëdhjetë, sa janë botuar në komplet.Pastaj në dy librat e Prof. Murat Gecajt, “Për ju, krijuese” dhe “Kur flasin zemrat”, në Antologjinë “Nënës”, etj.
Përveç poezisë, ajo merret edhe me shkrime e komente tjera publicistike.
Për punën e palodhshme dhe sukseset e arritura, Ermira R.Jusufi është shpërblyer me Çmime letrare e “Mirënjohje” të shumta. Ndër ato,t veçohen: Çmimi për motivim krijues “Iljaz Prokshi”, në Takimet poetike “Vjeshta dhe vargjet-2014” dhe Çmimi i dytë, për poezi, në Festivalin e poezisë “Guri i Plakës- 2017”, në Drenas. Edhe çmimet e tjera letrare, që pasojnë, si: Çmimi i dytë nga TPSH (2016), në Vushtrri dhe Çmimi i tretë, në “Flaka e janarit-2017”, në Gjilan, dëshmojnë bindshëm se lexuesit po i vjen një emër, që premton.
“Sonte zemra ime frymon” është përmbledhja e parë poetike, e botuar më 2015.
“Mos ma fundos ëndrrën”, është përmbledhja saj e dytë.
Aktualisht, Ermira R.Jusufi është Kryetare e Klubit letrar “Latif Berisha”, në Vushtrri dhe anëtare e Art Klubit “Rifat Kukaj”, që nga themelimi i këtij Asociacioni, të krijuesve dhe artistëve të Drenasit. Poashtu, është edhe anëtare e lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës, dhe anëtare e Klubit të Shkrimtarëve dhe Artistëve “Drita”, me seli në Athinë.
Jeton dhe vepron në Vushtrri të Kosovës.
Poezi nga Ermira R. Jusufi
PARTITURË VARGJESH
Akordim vargjesh rrjedhin gurgullim,
Vijnë plot mall me kujtimin e fëmijërisë,
Derisa fillova lojën e gishtërinjve qetas,
Mbi partiturën e vargjeve në vrapim.
Vargje që shpërthejnë si rreze drite,
Rrahur nga partiturë e pianos që nuk hesht,
Nga vitet e ikura shkëpus refrene jete
Në kujtim të fëmijërisë.
Sot dita më kthen si nga përrallat,
Kujtimeve u thur serenatë malli pambarim,
Gishtrinjtë lëvizin lehtë mbi partiturë
Vargjeve u vjen nuri i dashurisë plot galdim,
E nis ditën e re si rrugëtimin dielli,
Fatit ia mbyll të gjitha shtigjet e harresës,
Rreze jete ia hapin rrugëtimin ardhmërisë.
Deri në përgjumje rrah partiturat e vargjeve
Dhe zgjoj ndjenjat e vrullshme të jetës,
Mbani vesh, kësaj kohe ia zgjoj frymën e besimit
Drejt hapave të pafund të frymëzimit,
Vargu im rebel që më mban në kujtesë,
I jep krah fjalës plot frymëzim
Dhe m’i kujton ëndrrat e ardhmërisë,
Ma trason rrugën e dritës
Më sjell fat, padyshim!
Partiturë vargjesh
Më rrjedhin gurgullim,
Dëgjoma këngën time
Që jetës i jap frymëzim!
URA, QË LIDH KOHËRA
Urë guri qëndron në shekuj, në epoka;
Përmbi kurrizin e saj kaluan
Karavane nga vendi, nga bota;
Tash ruan kujtime e lavdi,
Vushtrrinë e nderove këtu e në lashtësi.
Brezat, që ikën në tejkalim kohe,
Gjurmë të pashlyera lanë padyshim;
Për qëndresën heroike, furtunave,
Ti gjithnjë mbetesh dëshmi.
Epokat bart mbi supe,
Në shpirt ndryn kujtime e lavdi.
Vonë është të prekim gjithë lashtësinë,
Që kaloi mbi kurrizin tënd të ndrydhur.
Urë, që lidh kohëra e legjenda,
Dëshmi e epokave të vërteta.
Qyteti im i lindjes,
Ballëlart qëndron me lashtësinë ilire,
Shtëpia e jetës, ku frymëzimin ma sjell.
Vushtrri, kur them, nga shpirti
Vrull jete më jep përherë!
ZËRI, QË JEHON NË SHEKUJ
(Vaçe Zelës)
Nga njëri skaj i Atdheut,
Në skajin tjetër të largët,
Gjithandej fuqishëm,
Pa ndalur, një zë përhapet.
Një zë plot mall
Atdheut ia shton krenarinë,
Kënga e lavdisë
shtrihet gjithandej Shqipërisë.
Vrulli i këngës merr flatra,
Kjo është tashmë e vërtetë.
Bota e kujton të pavdekshme,
Shpirtin e Vaçe Zelës përjetë!
Kur dëgjohet ai zë,
Që jehon nëpër shekuj,
Zëri që ia shkon edhe bilbilit:
-Vaçe Zela nuk ka vdekur!
Këngën ngriti në maja të vlerave,
Se vlera ishte vetë;
Zëri i saj shpërthen qiellin,
Legjendë mbetet përjetë.
SA HERË NIS PRANVERA
(Latif Berishës)
Kur menduan mizorët
Se fikën një penë,
Fjala e fuqishme e poetit
Nëpër botë mori dhenë!
Çdo blerim i ri marsi,
Kthen kujtimet në histori,
Emër i përveçëm çan rrugëtimin
Atdheut i fal shumë dashuri!
Kur qelin sythat e parë
Lulet nisin jetën e re,
Tufa zogjësh shtrijnë krahët
Kaltërsive mbi atdhe.
Në stinën e luleve
Frymojmë si një palë mushkëri,
Me “Tri gotat” e jetës
Trasojmë rrugën në ardhmëri.
Sa herë nis pranvera,
Kujtimet vijnë plot admirim,
Poeti ligjëron fuqishëm,
Atdheut në përqafim!
SONTE, ZEMRA IME FRYMON
Sonte, aq shumë më duhesh
Sonte, kam nevojë vetëm për ty,
Ndihem shumë e vetmuar,
Të lutem, eja pranë meje ti!
Të lutem shumë, sonte
Pafundësisht më përqafo,
Ma ngroh shpirtin e zemrën,
Sa më do, vërtetë, ma dëshmo!
Sonte, jam shumë e vetmuar,
Si asnjëherë kam nevojë për ty;
Eja sonte edhe natën ta zbukurojmë,
Çastet më të lumtura në jetë,
Në këtë qetësi nate, t’i përjetojmë.
Vetëm sonte shpirtrat tanë ndiejnë
Si frymon jeta, mbushur me lumturi.
Sonte, dua që agu i ditës të na gjejë
Në lundrën e ëndrrave të dashurisë.
Sonte, dua të jem pranë teje
Në shtatin e puplave plot dashuri.
Ëndërroj princin e jetës sime,
Mbi trupin tënd plot ngrohtësi.
Vërtetë sonte pafundësisht dëshiroj
Zemrat tona hareshëm të frymojnë,
Me frymëmarrjen e shpirtit që na trazon.
Sonte, zemra ime frymon
Në kraharorin tënd të dashurisë.
Dua që shpirti im të dëshmojë
Natën shekullore të lumturisë!
GOTA E DEHJES
Zbraznim gotat e mallit
Dhe lartësojmë fjalët
Me frymën e dashurisë,
Deri në kupën e qiellit;
E pyesnim veten:
A ishte dehja e natës,
A nata ishte dehur nga ne?
Kjo gotë do të mbushet përherë
Me lëngun e dashurisë së çiltër;
Deri në shpikjen e fundit të dehjes,
Dashurisht do t’ia themi ne!
A ishte dehja e natës?
A nata ishte dehur nga ne!
Nuk ma the kurrë të vërtetën,
As unë s’gjeta fjalë për be.
Vërtetë:
A ishte dehja e natës
A nata ishte dehur nga ne?
Enigmë hamletiane,
Këtu e në fillim të ditës së re.
Asnjëherë s’e kuptuam,
Në lojën tonë pa fre:
Na kishte dehur nata,
A nata ishte dehur nga ne!
NË TREGIM TA GJETA EMRIN
Kujtimi im i përtejmë
Deri kur mund të mendojmë esëll
Për një qasje ndryshe
Mbi vlerat që na vlerësojnë
Me frymën e fjalës
Gjatë ta lexova kujtimin
Dhe zura fill në mendjen e ndruajtur
Gjithmonë me bekimin e ditës
Për takimet e reja plot gjak
Për jetën që e mbajmë peng
Deri në pikën e mbylljes
Kur rrëfehem para ditës
Mendja nis kthjelltësinë e kujtesës
Në tregimin e nisur kahmot
Ta gjeta emrin e trëndafilit
Petale që shpalosësh në kohë
E shtrin krahët në hapësirë
Hap fletët e grisura të kujtesës
Dhe lexoj tregimin e radhës
Në përmasën e mëdyshjes
Vallë do mbetem memec
A luan i çartur
Në përfytyrim
PA TY
Pa ty, ndihem në vetmi
Pa ty, mbetem pa dashuri
Pa ty, asgjë nuk ka kuptim
Pa ty, vërtetë ndihem jetim
Pa ty, ditët nuk më shkojnë dot
Pa ty, viti është një shekull
Pa ty, nuk mund ta shijoj jetën
Pa ty, dot se kuptoj të vërtetën
Pa ty, nuk më punohet asgjë
Pa ty, nuk më shkon uji në fyt
Pa ty, nuk kam as shije buke
Pa ty, dita më bëhet plot truke
Pa ty, nuk dua fare të jetoj
Pa ty, nuk ka kuptim të dashuroj
Pa ty, asgjë tjetër nuk kuptoj
Pa ty, as jetën si jetë, nuk do ta jetoj!
MBËLTOJE LULEN E ZEMRËS
Në shenjë kujtimi të përjetshëm,
Një lule ta dhurova,
Ta mbëltosh në kopshtin tënd,
Që ka aq shumë vlerë
Dhe t’më kujtosh çdo stinë,
Dimër dhe Verë.
Të lutem, me shumë kujdes,
Ujite për çdo mëngjes!
Pa përkushtimin tënd,
Kjo lule shpejt do të vdesë.
Ta puthësh për çdo ditë,
Me dashuri e kujtesë,
Se ato puthje plot afsh,
Këtu edhe unë i pres.
Patjetër, këto kujtime
Çdo çast nga ti i dua,
Me aromën e lules
T’më vijnë edhe mua.
Unë jam lulja e vetme
Në kopshtin e dashurisë,
Të dua sa vetë jetën,
Lulja ime e rinisë.
Vërtet t’më kujtosh,
Në Dimër e Verë,
Meqë, kjo lule e zemrës,
Nuk thahet asnjëherë…
TORTA E DASHURISË
Do ta ndajmë bashkë këtë torte,
Që prejardhjen e ka nga malli,
Nga dashuria vjen ajo, padyshim.
Është gatuar nga dorë mjeshtërore,
Nga fryma e jetës sonë, që beson
Në të bukurën e përjetshme.
Ëmbëlsuar me fjalët e shpirtit,
Me ëndrrat e ardhmërisë mbështjellë;
Lëngëzim jete kjo tortë dashurie.
Sa jeta zgjatë perin e lumturisë,
Ëmbëlsirë torte gufon nga dashuria
Dhe shtrinë krahët mbi këtë madhështi.
Gatuar e kemi bashkë këtë torte,
Që prejardhjen e ka nga zemra,
Nga malli dhe ëmbëlsira e jetës,
Torta jonë e dashurisë!
 |
| Bujar Salihu |
Bujar Salihu, i lindur më 1972 në Pogragjë, në letrar shqipe shfaqet më 1994 dhe atë nga alpet zvicerane, përmes librit poetik dy gjuhësh, shqip e frengjisht, "Në xhepat e vetmisë".
Protagonisti i kësaj vetmie, ishte shtrënguar t'i braktis studimet po edhe Kosovën, shkaku i rrethanave të kohës, por pas tri viteve, do ta shfaqet përmes Redaksisë së botimeve "Rilindja" në Prishtinë, me një vepër tjetër të re dhe shumë më të kompletuar, me titull “Më pak se jetë”,(1997).
Në vitin 2002, "Skeleti i dashëndyshes" u botua si libër i tretë i tij, po në Prishtinë, nga Shtëpia Botuese "Rozafa" dhe realisht u shpërfaq shumë më bujshëm, talenti i tij prej poeti, i cili, deri atë kohë, po edhe më pas, ishte pjesë e shumë veprimtarive letrare, të konkurseve shpërblyese po, edhe fitues i tyre, qoftë brenda apo dhe jashtë Kosovës. Madje edhe i përfshirë në disa antologji dhe, i përkthyer në disa gjuhë.
Në vitin 2000 bashkë me një grup autorësh nga Zvicra në përkthim të Hans Jochaim Lankschit prezentohet në revisten preistigjioze gjermane “Metaphorà”.
Në vitin 2003 në përzgjedhje të Ali Podrimjes, poezitë e Bujar Salihut futen në antologjinë e poezisë së re “I kujt je, Atdhe”.
Në vitin 2005 në përzgjedhje të Isuf Sherifit po kështu me një grup autorësh shqiptarë prezentohet në botimin e përbashkët me poetë shumë të njohur zvicëran “ Vështrim nga dritarja e hapur”.
Po në 2005 poezia e Bujar Salihut nën përzgjedhjen e Ali Podrimjes botohet në antologjinë prestigjioze shqipe “Një gur i çarë”.
Në 2007 Poezia e tij “Hyjnore” në konkursin e Bibliotekës së Qytetit të Frankfurtit nga rreth15000 mijë poezi në gjuhën Gjermane është përzgjedhur në mesin e 150 më të mirave, për librin "Die Beste Gedichte 2007-2008”. Në vitin 2012, në 100 Vjetorin e Pavarësisë së Shqipërisë, përmes një projekti letrar të Ars Clubit "Beqir Musliu", u përfshi në përzgjedhjen poetike "Parnasi me aromë Gjilani"
Pos poezisë shkruan prozë e publicistikë letrare. Është aktiv në organizimet letrare të Krijuesve Shqiptarë në Zvicër. Është prezentuar edhe në shumë revista të tjera letrare, si “Jeta e re”, “Vlera”, “Fjala” etj. Është përkthyer dhe botuar në anglishte, gjermanishte, frëngjishte, rumanishte etj. Është fitues i disa çmimeve letrare. /Wikipedia/
Poezi nga Bujar SALIHU
TRILOGJIA E NJË ANKTHI
1. NAISUS
Aty nisi diçka e keqe dhe pastaj e keqja u rrokullis tatëpjetë
Naisus thanë dhe ikën, mbeti Nishi
U shkund rënd e keq deri në jugun e vet kobzi
Tre lumenj ndërruan kahet dhe historia u shkrua keq
Naisus mbeti nisje e përdhunshme, rënie e Mollës së Kuqe
Ëndërr e atyre që s’u kthyen më…
2. SHKUPI
Ti ke mundur edhe të pushkatoheshe nga llahtaria
Qytet i bardhë mbështjellë në të zezë morgu, sfinë vetëtima
Po emri yt s’ka mundur të prehet me të rëna shpate
Mbi Urën e Shenjtë dënesje trëndafilash dhe Vardari përlotshëm ngrin
Shemben gurët, kupola bie, unazë e kobshme kurora jote
Sa larg të kam sonte, dridhur lexoj pagëzimin e huaj
Mos lë o Zot që Shkupi të na bëhet Naisus
3. MITROVICA
Të ruajnë ushtri të huaja dhe ushtri të huaja të ndajnë
Edhe këtu një urë që e shenjtë nuk është
Një lum që përpin fëmijët, dhe si gjarpër në qafë na shtrëngon
Një gjarpër që përçartur varret dhe nëntokën ha
Diell i përmbysur, liria varg i përhirtë
Gdhendur trishtimit, me njërin sy s’po të shohë më… Mitrovicë!!!
ËNDRRA PËR ITAKËN
Po të shkruaj për natën e përmbysur nga yjet
Peizazhin e këputur si degëz ulliri
Edhe ca shenja të harruara që po më rishfaqen
Si në një ëndërr të operuar
Vetëtima e vetmisë po bie si terr i kalbur
Ca trëndafila në një udhë të huaj
Nesër e dua Itakën time, varrin mbi Itakë e dua
SHI BIE MBI EMRIN TIM
Të enjten rrokulliset vdekja, pastaj pushkatohet edhe një poet
Qafës së klithjes cengë lëkurash merimangë e shtatë fytyrës
Varrit të enciklopedisë hedhim krip dhe guralecë, ecim pa rrëshqit
Magjia e kafshimit prapë mallkim për portretin e verdhë
Dhelpra dhe dhëmb të palarë, zi si koha dje më kafshojnë
Vegime të fjetura, mashtrim apo ëndërr e huaj
Imazh nga po ai burg, arkivol rrudhash, thinjash dhe mërzi
Stoliset nisja jote e vonë, hija e zezë dhe prapë je ti
Pezull, çast litari, sy të përshpirtshëm teh vetëtime
Kur e keni parë të thyer qiellin pse jeni ndier mirë
Nuk e di si keni mundur të putheni gojë më gojë
Në darken e të shtatëve vishnit lëkura të huaja pa faj
Thatë është në këtë moçalishte harrimi të pistë
Ju shaheni sa herë ju është kujtuar emri juaj
Sipër mbrëmjesh terri nuk di kush rron
Shi bie mbi emrin tim, pastaj shqiptohet një dënim…
TË KESH ATDHEUN TËND
(Babës plak në ditën e 17-të të muajit shkurt)
Të shihja vrimës së vogël si nga fundi i një oqeani të trazuar
Të shihja ëndërr dhe në mëngjes nuk dija ta tregoja
Ëndrrën që kisha parë
Fotomorganë, përfytyrimi im për Atdheun
Prisja të binte shi të më shkrinte kurorën e akullt si qefin
Të vinin flutura Atlantiku, për t’i dhënë shpirt qytetit tonë tufan
Të shfaqeshin engjëjt, litarin nga qafa të na e zgjidhnin
Ëndrra ime e bardhë mbështjellë me të zezën shami...
Pëshpërima e luleve të hekurta, valle e ngrirë mbi pullaz
Prapë etja, nesër mund t’ua gjejmë domethëniet betejave
Mbrojtja e Atdheut shenjë e mirë për kalimin në kohë tjetër
Natës së madhe të triumfit, s’mundnim pa pëshpëritur emrin tënd
Baba Plak qante si fëmijë pa mundur të pyes
Në ja kemi zhveshur magjinë e përplumbtë Atdheut
Urdhëroi edhe një herë t’i numërojmë varret, të shfletojmë historinë
Nesër vjen e diela, drita e Zotit në anën tonë...
KËNGA E SHTATË PËR QIELLIN
Nesër mund të më gjesh në vetminë e ngufatur nga hija
Aty si gjithmonë jam ulur pranë njerëzve të huaj, në përpjekje për të përbirë fluide vreri
Si zakonisht në stinën time mund të fluturoj pa pyetur askënd
Po ti eja sepse edhe nesër nuk do të fluturoj,
Se vetëm edhe nesër pa atdhe jam...
Nesër mund të bëhet vonë, prandaj po nisem sot, sot ti mos eja
Ne vetëm një pikë të huaj, si kërthizë të lidhur ëndrre kemi
Në qoftë udha ime natë, unë vijë me kalin e bardhë,
Hirësi, nesër fillon ringjallja
E nesërmja fillon fiks në orën pesë e dy minuta, kur edhe lind dielli
Sa mirë është të kesh Atdheun tënd, dhe një diell që lind ekzakt
Sa shumë na ka dashur robëria dhe prapë të lirë jemi, shpirti yt ndjesë pastë
O Faik Konica...
VETËTIMAT E NJË QYTETI
Këtu, qyteti përvajet nga vetëtimat e ndezura të rrethimit
Kur nga vetja ka hequr zinxhirë të mërzitshëm të imazhit mort
Për të devotshmen, ka klithur si fëmijë i braktisur hakmarrjesh
Me flokë gjarpri ka lidhur vdekjen fizike
Vrimave të zërit e diela kryq arrestesh e bardhë s'është këtu
Thonj fantazmash gërvishtin fytyrën e guximit të Ikonës
Sy të plumbtë vjedhin Thesarin nacional të kristaleve
Tymi kollitet, muzika e shurdhër dhe një ujë i turbullt me maskë
Në këtë qytet ashti i hekurt i një perandori turpshëm kalbet
Lëkundjet e purpurta të lumturisë, fatamorganë buzëqeshjesh janë
Këmbë muzgjesh shkelin si shtrëngatë mbi tempullin e hyjnive
E flatra qyqesh puthin sarkofagun e mbyllur të Apolonit
Askush nuk ngopet me shijen e bukur të lavdisë
Duar meskine shtrëngojnë gjinjtë e shtrydhura të stinës
Këtu, çdo ditë gurgullojnë fjalime lidhvdekur gjelash
E askujt nuk i shkon në mendje se e shtata biblike është...
RROTULLIM
Në fundin e parë të rrotullimit tim
Rreth boshtit tënd isha zog i plagosur lehtë
Në fillimin e rrotullimit të fundit
Me lëvizje somnambulë
U bëra autor i vetëplagosjes së rëndë
Në fundin e rrotullimit të fundit
Jashtë gjendjes somnambulë
U bëra autor i vetëvrasjes së parë
Tani pas çdo rrotullimi Fillon një rrotullim i ri
Më shumë se somnambul, më pak se jetë
Më pak se jetë Mund të (mos) jetë jetë
NDODH
Po të mos ndodhte
kështu si ndodhi
sigurisht
se do të ndodhte ndryshe
Ndryshe do të ndodhte
sikur të mos ndodhte
kështu si ndodhi
Ndodh të ndodhë kështu apo ashtu
ANATOMIA E KËRKIMIT
(Tim atit)
Kam shëtitur qiellin
Yje yje yje
Vetëm ty nuk të kam parë
Ti paske ikur diku, larg në planetin blu,
Pa përfunduar shënimin për aritmetikën e etjes
Matjen matematike të frymëmarrjes së dheut
E paske shtruar si ekuacion me vetëm një të panjohur,
Po nuk shtrohet udhëtimi jetësor brenda një kuadrati
Mbyllur në plagën e teorisë algjebrike të dritës
Në fushë shahu me mbretëreshë të zënë rob
Kuajt kah i ke nisur Ati im
HIMN PËR KËNETËN
Kur t'i nxjerrim këmbët nga balta
Shpirti i thur himnin kënetës
Në mrizin e hijeve na zë gjumi
zgjohemi veç disa ditë para vdekjes
marrim frymë thellë, konfrontohemi me vdekjen
Dhe vdesim heroikisht...
Të nesërmen fillon ringjallja
Ngrihemi si rëra e tronditur në shkretinë
Për inat të 1999 fillojmë ta hamë njëri-tjetrin
ua gërryejmë mishin kockat ua marrim për stoli laboratori
në Muzeun e kanunit dhe hakmarrjes
gjendet i varur Gjergj Kastrioti - Skënderbeu...
ËNDËRA E FUNDIT E ALI PODRIMJES
Lumin s’e takon në Paris
As Parisi nuk është ai farë vendi ku nuk vdiset
Pse s’erdhe atë mbrëmje mbi re të përhumbura
Ta lexosh poezinë e fundit në Ishullin Albania
Mbi pullazin pezull, rënduar hamendjesh,
Beteja jonë është më pak se një kërcim…
Nëse rastësisht ke me taku Arbëreshin tënd të vjetër
Mos i fol për Kopen, as Ujkun e ri të Alpeve
Provo t’ia rrëfesh, pa lot në sy, si Burrat, shtatë plagë të Vogëlushit…
Ta imagjinoj edhe ai i shkreti, si do të dukej në vjeshtë të 2017 Lum Lumi
Mos u shkund më si Plepi, Maestro
Ta vëje s’paku një bemol, në vargun me degë të thyer,
Fundja, një shenjë Sibilash mbi dritën e lënë ndezur
Ke mund ta vësh, Ali Podrimja
Po, ti je pa ditën tënde të vdekjes, si ai Uji i madh
Që ikën nën shtatë harqe urash…
Kur e more Parisin, veç Ulpiana nuk të pa
Po a nuk ishte ëndërra jote e fundit në Shkup me ra...
