 |
| Nexhat Rexha |
Nexhat Z. Rexha, U lind më 01 shkurt 1956 në Topanicë, Komuna e Dardanës. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Dardanë, kurse Fakultetin Filologjik – Gjuhë dhe Letërsi Shqipe në vitin 1980.
Merret me krijimtari letrare në zhanrin e poezisë, prozës dhe kritikës letrare. Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Kryeredaktor i revistës letrare "Nositi" - Dardanë. Anëtar i redaksisë së revistës letrare "Agmia" - Gjilan. Redaktor dhe recensent i shumë librave letrar dhe shkencor. Fitues në disa konkurseve letrare. Poezitë e tij janë publikuar në shumë gazeta, revista dhe albume poetike. Po ashtu, ato janë përkthyer edhe në disa gjuhë.
Punon profesor i Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe në Gjimnazin ”Ismail Qemali" në Dardanë dhe jeton në vendlindje.
.
Deri tani ka botuar:
- ”Ndrydhja e pikës K”- poezi, 2003.
- ”Unazë qiellore”- poezi, 2005.
- ”Ligjërime përjetimesh” - kritikë, 2006.
- ”Dhembja kujtesë”- poezi, 2008
- ”Binecuvantarea Secolelor”, ”Bekimi i shekujve”, poezi, Bukuresht- 2009.
- ”Pikojnë heshtjet”- poezi, 2010.
- ”Fjala ruan kujtimin” - 2010
- “Etje E Pashuar” Poezi nga autorë të Dardanës - 2010 (Bashkautor).
- "Emra dhe vlera", kritikë, 2012.
- “Samtal Med Skuggorna “Bisede me Hijet”- 2012, poezi, në gjuhen suedeze.
- "Fluturojnë zogjtë në kafaz", poezi, 2014
- "Shtjellimi i tekstit", kritikë, 2015
- "Vlerësime letrare, kritikë, 2016
- "Shfletime dhe kundrime letrare, kritikë, 2018
Poezi nga Nexhat Rexha
I.
E DI SI FLUTURON TI
E di se ke ëndërruar këngën
Matanë shtatë kodrave në puthje
Për të shtënat e pushkëve
Dhe jehonën e vdekjeve
Të jetës dhe lindjes
Ti fluturoje si zogu
Që do hapësirën e lirë
Kur rrugën tënde
E caktoje vetë
Mbi krahë mbaje
Barrën e shekujve dhembje
Bashkë me frikën ngasëse
Në tokë e në qiell
Ti i këndoje atdheut
Këngën e trishtuar
Nosit pupëlshpërndarës
Në fluturim ti i buzëqeshje
Hapërimeve me syrin tënd
E zemra e çelur kalonte
Kontinente armiqësish
Kurse ti përhapje melodinë skofiare
Në livadhin gazmor
Aty fluturimi ateroi
Bashkë me yjet e përjetësisë
TI JE NATYRË
Kur më erdhi frymëmarrja
M’u çelën sytë
Dhe pranë meje ishe ti
Dridhjet shtangimet
Shkrinë buzëqeshjen magjike
Ti kafshoje kohën e humbur
Atëherë më jep aromën e kopshtit të luleve
Natyra jonë vërshoi mbi trupin tonë
Tërësisht butësisht
Lutjet mbuluan bekimin dhuratë
Natyrë me lotët tanë
Ne po shuajmë mallin e purpurt
Ti je natyrë në natyrën tonë
PIKËTAKIM
Për çdo ditë shoh pamje të trishtuara
Nga ethet e pritjes
Për një pikëtakim buzësh
Nga dridhjet tërbuese
Valët e dalldisura
Ngrijnë shikimet boshe
Në amfiteatrin e në sofrën e pjatave tona
Krejt bosh
Kurse nata shkrin
pikëtakimin ëndërrimtar
dhe buzët afrojnë
Shijen e kësaj pritjeje magjepse
Ti vije në mesnatë
pa trokitur në derën time
çelësin kodues më vodhe
bashkë me tiktaket e zemrës
Simfonia e kësaj stine
ndërroi shikimet e pritjeve
me ardhjen fluturuese
të aromës ngrohtësi
Më erdhi befasi
Piktura shumëngjyrëshe me pika-pika
aty dukej nimfa
në brendi kishte sa shumë thellësi
Nuk di ishte ëndërr mashtrim
apo ti vije në kraharorin tim
sa kishte vapë sa kishte fllad
në këtë pikëtakim trokitjesh...
BUZË TË LODHURA
Të kërkoj gjithnjë pranë
Në lindjen dhe vdekjen e dashurisë
Ti kërkoje takim nën hijen
E drunjve hijerëndë
Për aromën e luleve trazuese
Para atij trupi të ngrirë
Jepnim e merrnim uratën
Derisa i lodhëm buzët për një jetë
E tash më thuaj
Kënd verboi lodhja më shumë
Puhizën e uritur
Atje përtej qiellit në fole
Kur vrapuam pa pushim
Për ta shpallur ditën tonë n` Iliri
U ngopëm me lot
Buzëlodhur këngë me besë
Takimin e ribëjmë
Ku bren miza hekur
II.
DIELLI VONOI SOT
Sot dielli vonoi lindjen
Në të vërtetë perde vuri
Mjegulla në këtë pranverë
Që s’ka mbarim
Gjuajtjet me topa
Trishtuan vendlindjen time
Nuk e pyetën as vonesën e diellit
E as teket e kësaj mjegulle sot
Për habinë e kësaj pranvere
Mjegulla sot ishte bërë sebep
Për dëbimin tonë
Nga shtëpitë tona
Ata bënë provokime e plaçkitje
Sa deshën e si mundën
Për të zënë
Kohën e tredhur
Kallën shtëpi në prani të diellit
Dhe nuk u skuqën fare
As nga dielli për pengesën
Që i bënë sot
As nga mjegulla
Që i solli në këtë dhe
Për hyrje-daljet ngulfatëse
Dhe shkelmimet e poshtëruese
Sot kur diellit iu bë me hile
Kronika e ditës së sotme
Po shënohet me të zeza
Mercenarë kujdes nga hidhërimi i diellit
Më 11 maj, 1999
GDHENDJA
Nëpër kohët tona lëvizjet po rrëshqasin
Për të marrë dheun nën këmbë
Dhe për të mos i dhënë llogari askujt
Kohë kreshnikësh po sillen ndër ne
Sa bukur tingëllojnë hingëllimat
Nëpër trotuaret e kafshimit
Për të marrë e për të dhënë asgjë
Kohë e gdhendjeve pa ndërgjegje
Harrimtarët trakasin zhurmshëm
Portat e nëpërkëmbura me dredhi
Lakojnë emrat pa vetëdije nëpër rasa
Edhe më tej zgjimin vrasin pabesisht
Kur mungon zëri i plagëve
Digjet ngushëllimi shekullor
Gurët shkulen në mjerimet arnuese
Kurse gdhendja mungon për pamjen të dua
Fati i shkulur i kohëve idealiste
Ka marrë rrugëtimin e Aga Ymerit
As Rozafë as Doruntinë
Gdhendja po e ha gdhendjen pabesisht
VJESHTA ME BASTUN
Në kohën moderne
Narcisët me bastun përvëlojnë
Në spektaklet verbëri fjalësh
Në interpretim janë të mjerë
Sa shumë plumba shpenzojnë
Për pamjen pasqyrë
Të pesë shqisat funksionojnë perfekt
Shqisën e gjashtë të fikur e kanë
Pa filluar lojërat
Vetëm forcojnë dinakërinë
Përsërisin kënaqësitë boshe
Të të mjerëve servilë
Mjerim kohësh mbretëron ndër ne
Urrejtje skilesh kultivojnë
Për të vrarë kohët
Me snobistë të rinj
Rolet ndërrojnë me interpretues elastikë
Skuqjet ngulfasin sprovën bajate
Si papagaj të pagëzimit befasues
Fjalëmaskuesit presin çastet
Me shpatën e fronit
Atdhe ruaj gjithmonë
Rrugët e mashtrimit
Se lirinë po e copëtojnë si qentë
Snobët mediokrët e narcisët
E këtyre vjeshtave bastunë
NDOSHTA
Ndoshta mund të jetë
Hera e fundit kjo ditë
Që po flasim
Me dritë
E ndoshta vrapojmë
Për jetë e mot
Për këtë ditë
Ama kjo do të ikë
Më fal zemër
Nëse të kam lënduar
Më beso se kurrë keq për Ty
Nuk kam menduar
Ti ke hyrë me magnet
Vetë ke pushtuar atë det
Bota ka sa rrotullime
Zemra e çiltër ruan kujtime
E në këto psherëtima
Gushën me lot kam larë
Fytyrën për ty e kam ndriçuar
Plagë e zemrës fishkëllen
Shi e re kjo tokë kërkon
Ikja ka dhe një mallkim
Sytë shtangen në një shikim
Ëndërr ishte e jo rënkim
Ndoshta valët sjellin mall
Për liqenin e tharë këtë verë
Ndoshta hija na freskon
Vetëm flladi zemrën shëron
Deti Jon ka dhe ca hidhërime
Pse vonesa në këto bashkime
Që nga Arta Preveza e Çamëria
Ndoshta Abetare e vonuar - shekulli im
Më 29 shtator, 2012
PUTHJA E LUMIT IBËR
Në shtegtim damarët
Rrjedhin gjurmët e gjakut
Për dhembjen e brigjeve
Kurse puthjet vrasin
Gjuhën e kafshuar tinëzisht
Në fermanin e vonuar
Të mëngjesit vrastar
Akropolisi ynë ruan analet
Via Egnatia
Ti ke dhënë fjalën përjetësisht
Për mosndaljen e lumit tim
Dhe dikur diktoje
Rrugëtimin e vonuar të Isës
Për ta puthur flamurin
E Mitrovica e baladave
Po grimcon nëntokën flori
Kurse Ura e Ibrit ndalon kalimin
Për Ty i shtrenjti Atdhe
Nuk je nyje e Gordit
Dukesh pa dylbi ylberi im
Dritaret shkëlqejnë pa mort
Në amfiteatrin Rexhep Mitrovica
Njerëzit takohen e çmallen
Në kronikën pritje për kalimin e urës
Kurse rrënjët bashkojnë dy anët në një lis
Sa bukur bëjnë bisedën pa ndërmjetësim
Nuk kërkojnë leje në pikëtakimin e mesditës
Kur breznitë lidhën dashuri
Etja për Ty kall zemrën në thellësi
Puthjet e lumit Ibër rrjedhin në pafundësi
Shkurt, 2013
PIKËTAKIM
Për çdo ditë shoh pamje të trishtuara
Nga ethet e pritjes
Për një pikëtakim buzësh
Nga dridhjet tërbuese
Valët e dalldisura
Ngrijnë shikimet boshe
Në amfiteatrin e në sofrën e pjatave tona
Krejt bosh
Kurse nata shkrin
pikëtakimin ëndërrimtar
dhe buzët afrojnë
Shijen e kësaj pritjeje magjepse
Ti vije në mesnatë
pa trokitur në derën time
çelësin kodues më vodhe
bashkë me tiktaket e zemrës
Simfonia e kësaj stine
ndërroi shikimet e pritjeve
me ardhjen fluturuese
të aromës ngrohtësi
Më erdhi befasi
Piktura shumëngjyrëshe me pika-pika
aty dukej nimfa
në brendi kishte sa shumë thellësi
Nuk di ishte ëndërr mashtrim
apo ti vije në kraharorin tim
sa kishte vapë sa kishte fllad
në këtë pikëtakim trokitjesh...
PIKËTAKIM
Për çdo ditë shoh pamje të trishtuara
Nga ethet e pritjes
Për një pikëtakim buzësh
Nga dridhjet tërbuese
Valët e dalldisura
Ngrijnë shikimet boshe
Në amfiteatrin e në sofrën e pjatave tona
Krejt bosh
Kurse nata shkrin
pikëtakimin ëndërrimtar
dhe buzët afrojnë
Shijen e kësaj pritjeje magjepse
Ti vije në mesnatë
pa trokitur në derën time
çelësin kodues më vodhe
bashkë me tiktaket e zemrës
Simfonia e kësaj stine
ndërroi shikimet e pritjeve
me ardhjen fluturuese
të aromës ngrohtësi
Më erdhi befasi
Piktura shumëngjyrëshe me pika-pika
aty dukej nimfa
në brendi kishte sa shumë thellësi
Nuk di ishte ëndërr mashtrim
apo ti vije në kraharorin tim
sa kishte vapë sa kishte fllad
në këtë pikëtakim trokitjesh...
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen