Daut Maliqi

Daut Maliqi

Daut Asllan Maliqi lindi më 25 nëntor 1939 në Busavatë të Kamenicës (Kosovë). 
Gjatë karrierës 28 vjeçare në gazetari, punoi në të përditshmen “Rilindja“ e "Bujku" (27 vjet), si dhe në radiostacione. Si pedagog, kontriboi në edukimin e arsimimin e brezave duke punuar ne tri shkolla fillore dhe një të mesme në Kamenicë.
Dauti shkruan kryesisht me poezi për të rritur e për fëmijë dhe jeton në Kamenicë të Kosovës

Ka botuar këta libra:

1. “Rrjedhë lumi “
2. ”Gjuhën ma patën prerë që në fëmijëri”
3. “Nuk me doli ëndrra “
4. “Përmendore e zemrës”
5. “Toka ime “
6. "Kullat e krenarise" 

Poezi nga Daut Maliqi


NE DHE BOTA                              

Ne dhe bota
Sikur jemi ndarë,
Mbyllur si në kuvli,
Dot gjë pa parë.
Gjë pa shikuar
Kujtojmë, dimë shumë,
Edhe kur punojmë,
Sikur jemi në gjumë.
Nuk zgjohemi dot,
Edhe kur jemi zgjuar,
Sikur s`na bëhet vonë,
Gjithë jemi të harruar!



KOHËS

Kohës lakmoji të paarritshmen,
Ta pastrojë veten nga mëritë,
Lakminë e urrejtjen t`i dëbojë,
Te mbesë rrethuar nga dashuritë.
Të ndalë etjet e pakuptimta,
Njerëzorja të bëhet kudo lidere,
Mendjes e shpirtit t`i japë shumë dritë,
Dituria të ketë sa më shumë ndere.



BREDHJE NËPËR STINË

Bredhim nëpër stinë, 
Pa itinerar,
Me aromë lulesh shoqëruar
Kudo pranverë në sy,
Verë në mendime,
Vjeshtë në etje,
Dimër kur na duhet fshehtësi.

Fluturojmë në lartësi,
Të kapim hënën me dorë,
Shpresën ta ngulim në tokë e qiell,
Dritën ta marrim nga yjet, 
Dielli të na bëhet zemër
Me bukën, ajrin e ujin.

Kur shiu bie në horizonte,
Rrugë të mallit bëhen lumenj,
Fatin tonë biblik e lidhim nyjë,
Me koloritin e ngjyrave të ylberit,
Nisemi deri tek ëndrra,
Në shtizën e lajmërimeve varur,
Një flamur flet për ne.



NË TEH KOHE

Përditë na vrasin,
E vritemi përditë,
Duke gënjyer veten,
Verbuar mendjen, sytë!

Dhe të parë zgjedhim
Vetëm të nënshtruar,
Atdheun e shesim,
Darkë pse na kanë shtruar!

Si individë
Digjemi, përpëlitemi,
Si komb ushqejmë ndarjen,
Thjesht, zvarritemi!

Dhe na kanë vrarë,
Dhe ne vritemi përditë,
As i vjen keq njeriu,
Sa na ndihin perënditë!

Vetes s’i ndihmojmë sa duhet
Për të qëndruar vertikalisht,
Si gjethe biem nga trungu,
Pa pikë mëshire, sigurisht!



TI JE...!

Ti je dielli i vendlindjës time,
Ti je hënê që shdritê tokën e qiellin
Ti je lule trendafili,
Krenaria e gjithë njerëzimit.
Ti je bjeshka ime,
Ti je zanë e malit,
Ti je lum i atdheut,
Ti je nënê kreshnike,
Ti je lulekuqe e Kosovës.
Ti je votra ime,
Ti je shpirti i unitetit,
Je madhêshtia e mëmëdheut.
Ti je gjuha ime më e mira n’botë,
Je dritë rinore e shkollë jetësore,
Ti je Tokë Arberore,
Më njerëz e bukuri madhështore.
Ti je Shqiperia ime,
Ti je lule e njerëzimit,
Krenaria shqiptarizmit.
E ju lideret politikë
Në Kosovë e Shqiperi, 
Keni kujdes mos ia njollosni,
Popullit tonë tê lashtë,
Dinitetin, besën, e krenarin!
Dine miré populli nuk ua falê!



“Mos pshtyni në dritë”...!

Në zemrën time,
Ka vend vetëm për
Dashuri njerëzore,
Për familje të shendoshë,
Dhe humanizem e sinqeritet!
Në mendjen time,
Mbreteron e verteta,
Lufta për dije, dinitet
E mendim pozitiv.
Si rrezet e diellit,
Që ngrohin tërë botën,
Si hëna që shdritë natën,
Jeta e njeriut të begatohet.
Ndër shekuj në robëri,
Ti e bukura çifteli,
Më tingujt madhështor,
E këngëve të rapsodve,
Mbajtet kujtimet e shpirtin e atdheut.
Koha ecë e nuk ndalet,
Dhe keni kujdes o njerêz:
“Mos pshtyni në zjarm,
Mos pshtyni në dritë”
Na ka lenë amanet,
I madhi poet Martin Camaj.

25 prill 2019