 |
| Mikel Gojani |
Mikel Gojani, u lind më 1956 në fshatin Dugajevë të Klinës. Shkollën fillore e kreu në Drenoc, Shkollën e Lartë Pedagogjike në Gjakovë, ndërkaq Fakultetin Filologjik - Degën e Letërsisë dhe Gjuhës Shqipe në Universitetin e Prishtinës.
Për disa vjet ka punuar mësues i gjuhës shqipe, mëpastaj zyrtar për informin në Kuvendin Komunal te Klines, gazetar në "Bota Sot" etj.
Poezinë e parë e ka botuar më 1968 në revistën për fëmijë “Pionieri”, revistë e parë shqipe në Kosovë për fëmijë dhe “Jehona e Dukagjinit”, revistë për fëmijë që botohej në kuadër të shtëpisë së kulturës “Jehona e Dukagjinit” në Klinë.
Ka bashkëpunuar me shumë revista në gjuhën shqipe në Kosovë: “Zëri i rinisë”, “Bota e re”, Jeta e re”, “Fjala”, etj.: Shqipëri: "Nëntori" dhe "Drita"; Amerikë: "Illyria" dhe “Dielli”; Maqedoni: “Flaka e vëllazërimit”; Mal të Zi: “Koha" etj.
Ka botuar libra të zhanreve nga më të ndryshme, si poezi dhe prozë (për fëmijë dhe të rritur), publicistike, kritika letrare etj.
Disa nga librat e botuara:
- Zëri i largët (poezi) - "Rilindja" - Prishtinë 1990;
- Udhëtimi pas kaluarit të vdekjes (poezi),"Fjala" - Prishtinë 1994;
- Ndrecë Ndue Gjoka (monografi në vazhdime), "Rilindja" 1995;
- Shëti nëpër atdhe (poezi për fëmijë),"Pena" - Prishtinë 1995;
- Llesh Gjon Lleshaj (monografi-bashkautor me Pal Canajn), "Forumi i Krijuesve të Artit" - Prishtinë;
- Kroi që rrjedh rrëzë bjeshkës (poezi për fëmijë), Prishtinë 1996;
- Në profil kah Jugu (poezi) - Prishtinë 1996;
- Ai vjen me shirat e pranverës (roman), "Forumi i Krijuesve të Artit" – Prishtinë 1996;
- Mësonjëtorja e Zllakuqanit (monografi-bashkautor me Pal Canajn) - Klinë 1997;
- Udha e shkronjave (poemë) - Zllakuqan 1997;
- Kolë Ndrecë Mirdita (monografi) SHB "Anton Pashku"- Prishtinë 2003;
- Diell dhe reshje mbi Morenë (poezi) - Prishtinë 2005;
- Tradita dhe bashkëkohësia, (studime, vështrime letrare, intervista), botoi “ARSest” - Prishtinë 2007;
- Mendësi krijuese (vështrime letrare dhe intervista), Prishtinë 2008;
- Zef Gojani - mësuesi në përjetësi (monografi), “Drita”, Prizren 2009;
- Dedë Daka – në kujtesën historike (monografi), Klubi Shkrimtarëve “Vorea Ujko”, Klinë 2009;
- Anton Frrokaj, në piedestalin e përjetësisë, “Fishta”, Prishtinë 2010;
- Marjan Cubi, mes vizionit, angazhimit dhe sfidave (monografi), “Drita”, Prishtinë 2010;
- Nju Jorku, botë në miniaturë (udhëpërshkrim), ARSest, Prishtinë 2010;
- Fund i pritur (poezi), ARSest, Prishtinë 2010;
- Emra që reflektojnë dritë, Prishtinë 2011;
- Bota e mendimit (Shënime letrare dhe intervista), botoi KSH “Vorea Ujko”, Klinë 2012,
- Mhill Gjuraj: Vlera e humanizmit dhe atdhetarizmës në Amerikë, botoi Shtëpia Grafike Botuese “Fishta”, Prishtinë 2013,
- Kolë Mirdita edhe diellit i bën dritë, Shtëpia Botuese “Zef Serembe”, Prishtinë 2013.
Poezi nga Mikel Gojani
KRONIKE E NJE DITE NE DURRES
(Ismail Kadarese)
(Kronike e nje dite ne Durres, 23 Korrik 1990)
Dite vertet jo e zakonshme
E papershkrueshme
Me Diellin e nxehte qe percellonte
Ne qytetin e bukur
Si nje buzeqeshje femijerore
Eci rruges plot labirinte
Cdo gje ndryshoi ne jete:
Natyres i erdhi vete shpirti
Qielli i kalter mori ngjyren e Diellit
Cdo gje u mbeshtoll ne enderr
Je prone e popullit tim - i thashe
Dashurine per Ty e mora mbi vete
Sihariq me dhurove nder Mote
Durres, 23 korrik 1990
VARGJET E DHEMBJES
(Arben Brocit)
Ylberin e kenges Sate
Me vrull e perqafove
E deshe me se shumti
Ishte dashuri i zjarrte
Bashkove Brigje dhe Kodra
Deget e nje Trungu
Je rreze e Faqes se Diellit
Shndrit Krojet e Buzemalit
Trendafilave te lirise
U shuan etjet e pafund
Enderrat femijerore ua zjon
Me kengen e blerte
Njom buzeqeshjet e thara...
Shkoder, prill 1991
PRANE VARRIT TE HAPUR
Prane varrit te hapur
Lexoj nje epitaf
Qe percon mesazhin me domethenes
Udherrefyes per rrugetimin
Drejt universit mistik
Ky varr
I hapur
Nga njeriu i Hyjit qiellor
Nga ai NJERI
I misheruar ne arterjet e tradites
Me plisin e bardhe
Deshmonte idealin
Te mbeltuar
Ne thellesite e tij shpirterore
Une i kerkov
Njeriut te ketij Hyji
Te ma dhuroj varrin
I vetedijshem
Se eshte i vetmi rrugetim
Po ashtu
E dija se qetesine
Do e takoj ne brendine e tij
Aty
Si vegim drite
Do te me vezullojne
Figurat e te gjallet
E baballareve
Bashke me veprat e tyre
Ate jete
Ne brendine e atij varri
Nuk do ta konsideroj
Nje ikje nga jo bote
Por shnderrim
Ne nje trajte tjeter
Ky varr
Nuk do te kete epitaf
GJYSMERRËSIRË
Lexoj për Trojën dhe Akilin
Për Kalin e Drunjtë
Pata krijuar bindjen
Edhe Troja
Edhe Akili
Më përfytyrimin që më jepnin
Pasqyron një kohë
Të parikthyer
Para asaj kohe
Rri me duar të kryqëzuara në gjoks
Mendoj për përuljen
Para historisë
Ah, sa keq
Kur përsëriten kohërat
Dhe njeriu analizon lavdinë e vet
Duke e quajtur atë idealizëm
Deri në naivitetin e skajshëm
Kali i dikurshëm
I Drunjtë
Mbante një kundërmim të fortë
“Thundrat e të cilit
Do të tingëllonin me shkëlqimi
Dhe tmerr përmbi epokat njerëzore...”
Vërtet -
Pas atyre ngjarjeve
U gdhi disi dita
Me mjegulla të shumta
Dhe vranësira të errëta
Doli ai mëngjes i pritur
Me eklipset diellore
Që kapërthyen dritën e diellit
Rrezet të zbritura nga lart
Si lejuan të zbresin në tokë
Në tokën
Që shumë kohë
Kishte pritur ato shkëndija drite
Nga një errësirë
Të skëtrreshme
U shndërrua
Një gjysmerrësirë
Që s’po e gjen
Rrugën e vet
Filozofia e udhërrëfimeve
Është një kumt i bukur
Dhe kjo filozofi
Ka jetuar ndër kohëra
Do të jetojë përgjithmonë
Në tunelin e krijuar
Më kot është të shikosh në largësi
Asnjë grimcë drite
Nuk premton horizonti
Që shtrihet tejpërtej tij
Ngjet
Sikur të shikosh
Në hapat e parë
Të horizontit
Të kësaj galerie
Nga të çarat e shumta
Po fryjnë erëra të forta
Lodhja e madhe
Nga këto kapitje
E këtij rrugëtimi të gjatë
Nëpër shtigje të gjata
Po na ikën si me magji
O, sa keq
Të jesh Njeri
Njeri që s’mund të ndryshoj jetën -
Njeri i vdekshëm
Jam pra
Një Njeri i vdekshëm
NJË HESHTJE E NGRYSUR
(Mikut tim dhe poetit, Tahir Desku,
në përvjetorin e vdekjes)
1.
Po e shkruaj këtë poezi
Për Ty miku im i shtrenjtë
Duke renditur disa fjalë
Ashtu siç (s')të njohëm
Si çdoherë tjetër
Që nga ajo ditë
Kur je shuar nga kjo botë
Të kujtoj përherë
Se Emri Yt
Fjala jote
Vargu që s'të diti asnjëherë
Të të vjell në gufime
Më kanë mbetur peng
Asnjëherë
Kur përshkruaj portretin tënd
Nuk mund t'i iku
Reminishencës plot dritë
Gjurmët tua të bardha
I shoh kudo përgjatë lumit
Që kishim afër
Dhe shëtisnim bashkë
Deri në orët e vona
Të netëve me hënë
Me kujtohen bisedat
Shpresat tona djaloshare
Përherë na mbante shpresa
Se Ylberi ynë i Frymëzimit
Do të sjell
Artin e jetës
2.
Si vetëtimat që nuk kapërthehen
Të gjithë ata që të të njohin nga afër
Ty Poet i Dashurisë
I Gjakimi dhe i Lirisë
Njohin dramën tënde të jetës
Atë dramën e trazimit
Ato plagët të shpirtit
Që asnjëherë nuk munden
Ta ngufasin energjinë
E asaj bote eruptive
Sepse
Nën rrashtës e qenies Sate
Titanizmi shpirtëror
Kishte ndërtuar strofkën e vet
Asgjë nuk kishte mundësi
Ta shpërthejë atë guall
Që kishe ndërtuar
Nga zjarri i shpirtit
3.
Çdoherë kur biem
Përgjatë rrugës
Ku të gjet jetë-vdekja
(Për fat të keq
Më rastis shpesh
Të kaloj aty pari)
Shpirti ynë
Merr pamje të ngrysur
Doemos
Hedh vështrimin kundruall
Tek lëshon shtat ajo kodër e lartë
Sipër tokës që dëshmon lashtësitë
Të kaluarën
Rrugët historinë tragjeditë kombëtare
Por edhe lavdinë
Era tërbuese m' i shpupurit flokët egërsisht
Dhe thuajse më tregon
Se ke lindur për të qenë
Njeri i tillë
Mes jetë-vdekjes
Poezisë
Dhe dallgëve të fatit...
Lum Ti
Miku i dashur
Ke kaluar Rubikonin
E të qenit NJERI!
Dhjetor, 2011
NË GËZIM I HESHTUR
- Mbesës sime, Kleas -
Klea e gjyshit -
Në këtë botë
Më ke gjetur të molisur
Nga katitjet e shumëkohshme
Më erdhe në prehër
Me një frymëzim të thellë
Me një gëzim të heshtur;
Portret në vargëzim
Diell në përqafim
Ti -
Moj mbesë e dashur
Moj dritëz e lartësive qiellore;
Linde në vargun e penës
Që kurrë nuk ka ditur
Të vjell në gufime
Nuk e di -
Nëse ke lindur pa stinë,
Sepse akoma
Erëra të forta
Po fryjnë kah Veriu
Kah Jugu në Veri
Këto erëra uragan i tmerrshëm
Nuk të lënë
Mbi Kaptellin e Drunjtë
Kokën ta ngrehesh lart
Moj ylberëz e gëzimit
Burim imi i frymëzimit
Erdhe në këtë botë
Akoma pa dalë
Stina e Blerimit
Mbretëria jonë
Akoma pa u ngritë në këmbë
Mos u beso
Djajve të kuq
Që bëjnë zhurmë e thirren në agminë
Hiena e përgjakur
Nën guallin e kësaj toke
Strukur mbështjellë qëndron
Në nostalgjinë e shekujve
Ta them të vërtetën
Sikur të kishe lindur në Atdhe
Kishim konsideruar
Gabimisht ke ardhur në këtë botë
Edhe nga atje e di
Shpirti të frymon dashuri
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen