Agim Bajrami

Agim Bajrami

Agim Bajrami u lind në qytetin e vogël Cërrik, pranë Elbasanit më 22.09.1959. Është bir i një familje çame të shpërngulur në vitin 1945 për t’i shpëtuar masakrave Zervës. Është rritur në atë qytet me jehonën e këngëve epike të trimit Muharrem Rushiti dhe tregimeve të gjyshes për fshatin Koskë të Filatit. 
Agimi është poet me natyrë lirike dhe autor i disa librave të suksesshëm me poezi si: “Romancat e muzgut”, “Arratisje pulëbardhe”, “Mbrëmje të puthura”, “Kohë që s’dashuron”. Kurse në publicistikë, ku është i pranishëm vazhdimisht, është promovuar me librin “Kthimi i gjeneralit”. Poashtu, ky autor është vlerësuar shumë herë me çmime të ndryshme në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni. 
Aktualisht jeton dhe krijon në Durrës.

 

 

  Poezi nga Agim Bajrami

 

DRITA E NJË GRUAJE

 

Gjithmonë besoja se një femër

Ngjason me një trumcak hutaq

Mjaftojnë ca fjalë t’i hysh në zemër

Një lojë si Don Zhuan dhe kaq.

 

Vetëm me ty s’më eci zari

Ti s’ishe grua, por çudi

Më kot janë fryrë majë trotuarit

Se mund të mposht çdo Ofeli.

 

Sepse atë çast që t’u afrova

Pa lejen tënde, sigurisht

Për pak më ngjau se u verbova

Dhe bëra pas instinktivisht.

 

Atë dritë që t’i mbaje me vete

Dhe më rrethoi si pakuptuar

S’ia kisha parë asnjë komete

As tek të gjithë gratë që kam kaluar.

 

E para herë që dorëzohem

Dhe bie me ty në dashuri

Unë me gjithë dritat përqafohem

Por shpirtin skllav ta lë veç ty.

 

Ballë njëri – tjetrit rrimë ngujuar

Siç rrinë dy kundërshtarë të vjetër

Ti rastin pret për të më verbuar

Por...dhe të më puthësh me patjetër.

 

 

PUTHJE NË SHI

 

Ne po puthemi

Po bëjmë atë që bëjnë të tjerë

S’na bëhet vonë për shiun

që bie.

E  lëmë të bjerë.

 

Prej zogjsh të lagur

dridhet ajri

Dhe flatra gjethesh pa adresë

Askush s’guxon të ikë i pari

Do rrimë këtu gjer në mëngjes.

 

Këtë muzg të malltë

që të ka mbetur

Me buzë kam nisur

të ta fshij

Ne jemi sot të njëri-tjetrit

Dhe kurrë të këtij relievi gri.

 

Gjer thellë në kockë

 është qullur toka

Por sa çudi, oh sa çudi

Unë asnjë pikë s’kam ndjerë

tek koka

Dhe asnjë pikë s’ke ndjerë as ti.

 

Më kot vetveten dimri

shkund

Dhe valle shiu hedhin

retë

Ne vetëm puthemi pafund

Se kemi çadër, qiellin

vetë.

 

 

VDEKJA E KRIMINELIT

 

Ai iku

 Ose më mirë të themi e përzunë

Qyteti im s’i duron njerëzit

Që  i vënë vetes emrin dhunë.

 

Kronikat thanë se e vrau hasmi

Por unë s’besoj tek asnjeri

Ka qenë vetë refuzimi i ajrit

Që s’desh t’i japë më jetë atij.

 

Gjithmonë dyshoja se ai kish

Një gen hua të marrë prej djalli

Dhe pse ish fryt prej dashurish

Dhe ende s’kishte brirë tek balli.

 

Gjithmonë dyshoja dhe dyshoj

Se nuk shpjegohet ndryshe

Shtëpia e tij nuk mbante zogj

Dhe fole dallëndyshesh.

 

Sa kohë që rroi mbolli veç plagë

Dhe ecte mbi kufoma

Ato akoma kullojnë gjak

Dhe ajri klith akoma.

 

Tashmë që po shkon përcjellë

Nga një kortezh i ngrirë

Një zë më thotë se edhe varri

Prej tij nuk ndihet mirë.

 

Ai iku

Më mirë të themi e përzunë

Qyteti im s’rron dot me monstrat

Që emrin e kanë dhunë.

 

 

INCIDENT NË DIKTATURË

 

Rapsodët e dëgjuar i sollën që nga larg

Atje në skenë para “Të parit”

Dikush kish udhëtuar me kamion ushtarak

Një tjetër me karrocën e barit.

 

Do i këndonin partisë dhë Atij

Për të tjerë çdo fjalë do ish e tepërt

Se vetëm “ata” kishin sjellë lumturi

Dhe socializmin, kryevepër.

 

I pari u bllokua që në strofën e parë

S’i kishte më  zë kraharori

Kish vite që hapte tunele në mal

Dhe hante veç lakra i gjori.

 

Të dytit zëri pa e ditur iu kthye

 Në një psherëtimë

Kish lënë fëmijët e uritur

Në një shtëpi në bokërimë.

 

I treti mbeti si guak

Me duar shtynte mikrofonin

Lëpjetat që kish ngrënë për darkë

Në zorrë si sorra turfullonin.

 

Dhe mbeti salla e shastisur

U prish koncerti, aq e pati

“I madhi” ngryste sytë e ngrysur

Dhe brente thonjtë nga inati.

 

Ata  i sollën që nga larg

T’i ngrinin himn mandatës

Po fjalët ngecën si në lak

Dhe humbën përmes natës.

 

 

SHTËPIA IME NË ÇAMËRI

 

Shtëpi e braktisur

Nën një klithmë ulliri

Me mure të krisur

Dhe çati prej hiri.

 

Tavanët të rëna

Llangosur me gjak

Netëve veç  hëna

Vjen të  çlodhet pak.

 

Vijnë edhe ca hije

Pa kokë e pa duar

Një djep prej fëmije

Me zë të verbuar.

 

Kam përshkruar fusha

Male dhe çetina

Mbi një kalë balade

Dhënë nga Dorunitina.

 

Të rrinë këtu grumbull

Me vështrim të mekur

Siç rrinë para nënës

Të gjithë bijtë e vdekur.

 

Me penj amanetesh

Të qepin kujtimet

Gjashtëdhjetë vjet që fjalët

U ngjajnë me vajtimet.

 

Njëlloj si atëherë

Atë kohë të shkuar

Kur mbi ta u ngulën

Kryqet e tërbuar.

 

Me gjuhë prej nepërke

Dalë nga fundi i dheut

Atë natë të tmerrshme

Shën Bartolemeut.

 

Ngulej bajoneta

Dhe mbi Bue Shpatën

Ylli i Çamërisë

Po tretej me natën.

 

Një nga një i shpuan

Dhe i vranë mbi prag

Kohërat bizantine

S’ngopen lehtë me gjak.

 

Mbi prag u ra trupi

Nën një qiell prej vreri

Si peizazh i ferrtë

Marrë nga Aligeri.

 

Shtëpi e braktisur

Nën një lot ulliri

Me mure të grisur

Dhe hije prej hiri.

 

 

VIZITORI I NATËS

 

Pragmbrëmja fshin kufijtë e ditës

Me hap të ngathët prej pleqërisë

Është çasti kur të vdekurit ngrihen

Kur unë kufomën time gris.

 

I lodhur keqas nga rrëmujat

Nga ecejaket gjithë mërzi

Po shkoj të çmallem me statujat

Dhe me të vdekurit e mi.

 

Kështu kam bërë e bëj përherë

Ata që s’rrojnë janë më mikpritës

Askush s’guxon të të prekë në nder

Apo të sheh me sy shpotitës.

 

Atje s’ka mjeshtra ligësie

Bastardë me post dhe sy të mpirë

Dhe pse mbaj shpesh kostum lirie

Pranë tyre kurrë s’ndihem i lirë.

 

Ata që unë iu ngrita këngë

Që i pandehja për heronj

Më dolën bisha me dy këmbë

Me kthetra ujku dhe dragonj.

 

Mbi kokë ma flakën ëndrrën time

A thua ish një rreckë e vjetër?

-Idiot, kënaqu me thërrime

Këtu jemi ne dhe askush tjetër.

 

Pragmbrëmja gris kufijtë e ditës

Me hap të lodhur si zhgënjim

Është ora kur rivriten mitet

Dhe unë të gdhend portretin tim.

_________
Përgatiti: Adem Zaplluzha