Sokol Demaku

     Sokol Demaku është poet, prozator, pedagog, publicist, redaktor. U lind më 1954, në Arbri të Drenicës, ku kreu edhe shkollën fillore. Ne Prishtinë kreu shkollën Normale dhe studioj Gjuhën dhe letërsinë shqipe. Në Universitetin Göteborg të Suedisë ka diplomuar lëndën e matematikës, në Shkollën e lartë në Borås studioj pedagogjinë. Ushtron profesionin e mësuesit dhe drejton revistën e përmuajshme “Dituria” që del në Suedi dhe një radio lokale me emrin “Radio Dituria”.
     Sokoli është anëtar i Kryesisë sé SHSHKASHS, njëherit edhe anëtar i Lidhjes se Shkrimtarëve të Suedisë. Momentalisht është duke ndjekur studimet e magjistraturës në Universitetin e Göteborg, dega e pedagogjisë.


Vepra të botuata:

• Baladë e përflakur (shqip-suedisht), 2009 
• Histori e Qendrës Kulturore Shqiptare Migjeni, 2009
• Jehona e shekujve, 2010
• Kujtime nga diaspora, 2010
• Mbrëmja në mërgim 2010
• Lundra ime, 2011
• Sa e këndshme është jeta, 2011
• Falë dashuri si askush tjetër, 2011 
• Kujtime nga diaspora II, 2012
• Na ishte një kohë, 2012
• Kujtime nga diaspora III, 2013
• Sadulla Zendeli-Daja, me drojën e një ”emigranti” të pa atdhe 2013
• Edhe filozofia e jetës ka kuptimin e saj, 2013
• "Djali dhe Tigrti", përkthim nga suedishtja, 2014
• Kujtime nga diaspora IV, 2014
• ”Gjueti diamantesh”, (përkthim nga suedishtja), 2014
• Një vështrim antropologjik dhe kulturor magjepsë në veriun e largët, 2014

Poezi nga Sokol Demaku

NJË NATË E QETË

Një natë e qetë,

Për shpirtin  lodhur.

Jam vetëm me vargun tim,

E rima ka humbur,

Kohë duhet të gjejë,

Shkronjat janë lodhur,

Vargu nuk ka formë.

Një buzëqeshje nga larg,

Në shpirt e ndjej,

E zemra ime ritëm ka.

Në syrin e kaltër,

Shoh lotin e kthjelltë,

Që shndritë si kandil,

E ky më jep shpresë,

Për të ardhmen në jetë.

Është inspirim vargu,

Për të bukurën dashuri,

Për pëllumbin krah larmë,

Që fluturon në gjithësi.

Eja pëllumb dua të porosisë,

Dua të rrugëtosh,

Fushë e male të kalosh,

Shumë të fala vendlindjes t`mi qosh

Zemrën time ta qetësosh.

Shko pra fluturim në këtë rrugëtim,

Merr me vete mallin tim,

Shko gjej sytë e shkruar,

Ata të qetësosh,

Porosinë e zemrës sime,

Atyre tu dërgosh.

ZGJATMA DORËN VËLLA

Zgjatma dorën vëlla,

Se koha ka ardhur,

Ta harrojmë mërinë,

Ta kultivojmë dashurinë.

Zgjatma dorën vëlla,

Së bashku të marshojmë,

Ardhmërinë e fëmijëve,

Së bashku ta ndërtojmë.

Zgjatma dorën vëlla,

Kthjellu, eja në vete,

Koha e intrigave,

E ka bërë të vetën.

Zgjatma dorën vëlla,

Hynë në valle,

Eja me ne edhe ti,

Se këtu ke të ardhmen.

ÇKA BËJNË POETËT

Shpeshherë

i bej pyetje vetës:

Kush ka forcën,

dhe pushtetin,

të ruaj rimën në poezi

Kush është ai,

që të fton në argumentim

Kush krijon kujtimet,

kush shprehë ndjenjat,

kush hap zemrat,

kush krijon ura,

e dashuri

Shpesh herë pyes vetën,

po pyes kush

Kush krijon radhët,

mes fjalëve në fjali,

kush ngutet me shpejtësi,

të kuptoj rreshtin e ri,

kush të jep forcë

për ditën e re,

për kohën,

për pushim e freski

TRUMCAKU I VOGËL

Peizazh i bukur jashtë,

Çdo gjë është mbuluar me të bardhë

Një trumcak i vogël bukur  këndon

Thërrimet e bukës gjithandej kërkon.

Është kohë e vështirë trumcaku im,

Por mos u brengos, për ty ka shpëtim.

Në çdo anë bardhësi,

Natyra në pushim,

Trumcaku i vogël kërkon shpëtim.

Eja trumcak derën ke hapur,

Hynë në këtë vatër,

Më benë shoqëri, jetën mos ta kaloj vetëm.

Trumcak i vogël mos u brengos,

Ke krahët e lehtë,

Shpëtim për jetë,

Do fluturosh atje ku ka shpresë e jetë.

Më merr dhe mua, ka kohë të pres,

Më dërgo dhe mua atje ku ka shpresë,

Të këndojmë së bashku,

Shpresës ti japim jetë.

KJO NATË ME STUHI

Errësirë në çdo anë,

Dallgë e stuhi,

Është kjo natë vjeshte,

Sa shumë ironi.

Është kjo natë,

Me plotë stuhi,

Që sjellë buzëqeshjen,

Nga ti dashuri.

Më kujton kjo natë,

Shumë histori,

Të ndodhura të pa ndodhura,

Në pafundësi.

E ndjejë afshin,

Jetën më bulëzim,

Por bunaca e natës,

Përpinë qetësinë.

Këtë natë me stuhi,

Rri në buhar,

Sepse kjo natë s`ka fund,

Do pres ditën e re.