Mazllum Baraliu

     Prof. Dr. Mazllum Baraliu Ka lindur në Bukosh të Komunës së Therandës. Shkollimin fillor dhe të mesëm e ka mbaruar në Therandë dhe Prizren, ndërsa atë superior në Prishtinë dhe Zagreb të Kroacisë. 
     Mazllum Baraliu është profesor në Universitetin e Prishtinës. Është autor i shumë botimeve dhe i mbi dhjetë veprave artistike, shkencore dhe profesionale.
Profesor Baraliu me vite të tëra ka dhënë një kontribut të jashtëzakonshëm në sendërtimin e Republikës së Kosovës dhe pavarësisë së saj. Në periudhën e pasluftës, ka vazhduar të kontribuojë në ndërtimin dhe udhëheqjen e institucioneve të Republikës së Kosovës, me shkencë, arsim dhe në letërsi. Edhe tani në mënyrë intensive punon në konsolidimin dhe avancimin e shtetit të Kosovës dhe kauzës kombëtare. Aktualisht është profesor i Universitetit "Hasan Prishtina"
     Mazllum Baraliu është anëtar i rregullt i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës.
     Mbi 43 vite jeton dhe punon në Prishtinë.

Veprat letrare:
"Lumëzime dashurue", "Rilindja"- Prishtinë;
"Dëshira të qëndisura", "Rilindja" - Prishtinë;
"E bukura Ilire", "Eurolindja" - Tiranë;
"Valët e Madrigalit", "Rilindja" - Prishtinë;
"Mësimi i pa mësuar", "faik Konica" - Prishtinë;
"Bulëzat e Blerimit"; "Faik Konica" - Prishtinë;
"Qyteti i shkronjave". 


Poezi nga Mazllum Baraliu

EMTIO SPEI*

 

Ia verbonin sy e mendje

me injektime ultra violete

e ai: "Vapa do duruar, se të heq

reumatizmin kolektiv"…

Hijet e natës ia herrnin tufën,

ai  u lutej "engjëjve bukëpërmbystë"

që në prapaskena e tallandi

shekujt i ngjyrosën

me gjak e me hi-gri.

 

Ua thanë trutë e ua prenë në pyje

(shkurt) drutë,

me rulet e serenadë shkelmore,

ata më shtrenjtë se lëkurën e Adamit

e të leopardit,

kërcunërisht blejnë shpresa të mjegullta…

Ruajnë e humbin çdo gjë e asgjë,

salutojnë, këndojnë e çirren horizontalisht

hidhen e përdridhe vërdallë

si drerë e sorkadhe në rruzare,

vallë, ç’i thonë kësaj?

shpresë  në thes, ecje apo valle,

tregtim kohe, apo emtio spei!

 

Demiurgët nga neveria

në ndërdyzje paranoike

e dehje somnambuloze

zëngjirur mezi këlthasin:

-karvanë të nëmur, keni mendjen,

Piratët e shekujve në kthesë…

 

DILEMË PËR KATRENË

 

Duke shkruar një katrenë

thellë u kredha në dilemë

 

Fjala është për arë e farë,

cila më shumë vlen në kandar?

 

Mendja bluan këtë gjykim:

 

Pa arë ç’vlen fara,

Pa farë s’bin ARA!

 

Të bekoj shoshën, zë në thua

të mallkoj farën, nuk dua

 

Dialektikë materialiste

do të thoshte Marksi

 

Ç’të donë profetët le të thonë,

Kah të sillesh-z e z o n ë…

 

NJË LUMË MËSHIRË

 

Thonë është humane dhe mirë

të kesh një lumë mëshirë

 

të pabëra e mëkate të mos bësh kurrë

edhe kur inkvizitorët të vënë në turrë

 

mëshirë e mëkat

dy qarkore takuar në lak…

Zotërinj, ndërtoni një gotë mëshirë

mëkatet lindin me hir o pahir…!

 

Kullëshpresat nga jashtë ndërtohen,

nga Brenda shkatërohen.

 

 

DËSHIRAT DHE SHPRESAT

 

Çudi, përse dëshirat janë yjet

nga do shkojnë thurin kurorë!

 

Janë si ëndrrat fëmijërore

shpeshherë të ëmbla të dashura

por prore të pakapshme!

 

Janë si ylberi spektrorë

të bukur e laryshorë

por si idhnakë që janë

papritmas zhduken e muken! 

 

Janë si drita e rrita shpresat dhe dëshirat

me ty janë s’preken me dorë

shtojnë vullnet mbase dhe prita,

(me shungullimë të mbushin gëzim)

Na bëjnë kalorës të shtegut DIELLOR.

 

 

PANAIR SILUETASH

 

Sa durim na duhet për ta kaluar detin

një qiell I tërë guxim për ta qetësuar rrëmetin

 

kohët lozonjare korbë-mbarsur mëkatesh

panair siluetash të miliona fatesh

 

s aura "sejratesh" ne duhet sprovuar

artin e qëndresës në legjendë shndërruar

 

drunjtë e pyjeve tona horizontalisht rriten

për blerim të uritur brejtjes ia zënë pritën

 

sa kohë buzëgremine shkëmbi ta mbajë bjeshkën

"kurbaneve" të paradoksit tash do hequr rreshkën

 

A t’i shijojmë frytet e pemës së Tantalit

t’i shërojmë pa hile ligatinat dhe moçalet…

le ta marrë flijimin e caktuar

që të mos riudhëtojmë rrugës së përshkruar.

 

 

PËRTYPJET SFINGORE

 

Nga përtypjet sfinksit

shkumëzonte mjerimi,

fijet e fatit shkunden

si gjethet e dyllta vjeshtore

 

Toka dërdëllit e lëngon

kur e pështyn e ndrydh marrëzia!

 

Mos këputni blerimin

se buzëqesh shkretëtira

 

Zogjtë vdesin  në këngë e pa fole…

 

AGIMET E SHTERRURA

 

Qëlloi të ishte darkë djajsh

në  sheshin e nimfave,

këndohej e pihej

dhe qonin dolli

në kupën e bardhësisë

së plisit…

Golgotë e dragonj

mëkatojnë 

për pre e trofe…

I dëgjuan ujqit

të ulërinin në pyll,

frengjitë e kullave gulçonin.

 

Dekadencë drite,

Kadencë skëterre!

 

Shterej e shterej agimi

Qielli i stërkequr ,

Shi e dritësi askund

 

Në kllapi flitet

Me verbëri

Mu në ditën e Shën Gjergjit!

 

 

ENGJËLLIMI I MËKATARËVE

 

Mëkatarët para gjyqit

(ditën e gjykimit)

filluan  të fajësohen reciprokisht,

si gjelat e dehur të grinden

për mëkatet e bëra

dikush nga porota

propozoi që të shndërrohen në engjëj

pastaj të përgjigjen

me radhë një nga një…

Dita e gjykimit sapo mbaroi,

Mëkatarët bijë të Hadit

Si gjithherë

Vazhduan këngën e vjetër!

Kryegjyqtari dhe porota

Caktuan seancën tjetër,

(u lanë kohë

Pendimi e përmirësimi),

Azraili i ftoi sërish në gjykatore

Por kurrë s’i futi më në dorë

H e r ë n  t j e t ë r!

_________
Marrë nga sa-kra.ch