Lulzim Breznica

Lulzim Breznica

Lulzim Adem Breznica, ka lindur më 18 dhjetor 1978, në Podujevë.
Shkollën fillore e ka kryer në Gllamnik të Podujevës. Shkollën e mesme të Përgjithshme në Podujevë. Në vitet 2000-2004 ka përfunduar studimet e larta në Universitetin e Prishtinës, Fakulteti Filologjik; Dega Gjuhë dhe Letërsi Shqipe. Në vitin 2014 ka botuar në Tiranë librin përmbledhjen e parë me poezi "Klithmë për Dashurinë“. Flet e shkruan disa gjuhë, si: anglisht, frëngjisht, italisht, kroatisht, rusisht etj.
Aktualisht punon me misionin ISAF NATO, në Afghanistan.


Poezi nga Lulzim Breznica


NË PAZAR

Bënte mot i ftohtë,
Këmbët ngrinin rrugëve...

Dola në Pazar
Të blejë një palë çorape.

Te shitësi i parë
Pashë të varur, kokën time...

Seç më zuri makthi...
Nëpër botë, nëpër kohë
Ika pa kokë!

O Zot,
Ç’po ndodh kështu me mua?
Edhe pa kokë, jam gjallë…!



DILEMË 

Nuk jam unë
Ai pranë dritares,
Është një zog me krah të thyer
Në hapësirë thërret Qiellin.

... Nuk jam
Homeri i brigjeve të Egjeut
Që u foli shekujve
Për Helenën e bukur 
E asnjëherë s’e kishte parë.

As Dantja 
Në rrethin e nëntë zjarreve
Nuk jam
Beatriçja me fanar në zemër
Kërkon përqafimin e dritës në përjetësi.

As Petrarka 
Me sonetet e dhembjes tej varrit
Edhe pse
Laura në heshtje
I dëgjon e qan.

... Në dritaret e shpirtit
Po ai zog 
Me krah të thyer.

S’po di ç’po ngjanë me kujtesën e thinjur
S’po di, a unë jam ti, a ti je unë
Klithja ime....?!



EPITAF 

Te një guri i bardhë këtë natë pa hënë   
Afrohem si hije dy fjalë për t`i thënë
Këtu pushon gjatë trupi im pa vlerë
Që vdiq atë botë që kur kishte lerë.

Në këtë natë të errët i shkruaj epitaf
Fshehur si humbës në fytyrë me plaf
Trupit të mjerë që asgjë s’dha për Atdhe...
E që rronte i vdekur tërë jetën mbi dhe.

“Mbi këtë gur të bardhë korb i zi do rrijë
Ta glasojë gurin çdo ditë që do të gdhijë”.



TË PRES

Të pres,
Përgjumur të pres
Si agimin që dita pret të zbardhojë
Si nata ku yjet në qiell rrinë
Si zjarri në dimër kur ngrohë shtëpinë
Si ujin që bima pret të mbijë.
Të pres
Si nëna në bark që pret fëmijën.

Po të shoh duke ardhur
I ndjej hapat e tu
Korridoreve të shpresës...
Të ndjej në ajrin tim
Kah merr frymë,
E lodhur nga etja.
Me duar e këmbë përpëlitesh...
Ta çanë rrugën,
Re të turbullta mizore t’kanë zan’ pritën.

Të ndjej duke ardhur
Në buzëqeshjet e fëmijëve,
Në trenat e dashurisë së luleve e gjetheve
Në agimin e ditës që po vjen plot diell
Në sytë e vashave tè kroit i fshatit tonë.
E veshur në të bardhë
Engjëll, je duke ardhur...

Në dritaret e shpirtit tim
Pritja nuk matet me pëllëmbë.



NËSE TI NUK VJEN

Nëse,Ti nuk vjen as edhe këtë natë
Pritja do të nxjerrë shkumë të valë
Do mbytet lakmia vetmisë së ngratë
Shpirtit myshqet do gjethnojnë pandalë.

Kënaqësinë do ta mbulon pluhur harrimi
Vetëm shenja thirrje do të mbesin kujtim
Do të mbetet çasti gotë e thyer durimi
Pasioni për buzën tënde kërkon gjakim.

Nëse,Ti nuk vjen as edhe këtë natë
Do të bëhem Tokë...me dëshirën time
Parmendë të ngulet mbi gjoksin e thatë
Të dalë kjo llavë vullkani nga zemra ime.



MES DETËRASH 

Natë të frikshme!
Notoj në detin e kripur
Një varrë më kullon
Kuq

Frymoj në detin e trazuar
Nuk di
Ku do të zbardh
Peshkaqenë të tërbuar
Sillen vërdallë
Kafshojnë.

Mbijetoj në detin e zi
Larg
Shihet breg i ëndrrës
Përfytyruar që e kisha
Një jetë të tërë, mes detrash.



ATDHEU IM

Erërat na mashtruan..
Dhe hynë në thellësi
Damarëve
Të tokës tënde.

Të lëruan
Pëllëmbë për pëllëmbë, Atdheu im..
Me parmendën e së keqës
Derisa gjetën
Letrat e dashurisë
Që t'i shkrova
Fshehurazi një nate të vonë.

Më goditën, Atdheu im,
Rrobat m'i lanë varur në lisa kujtimesh.

Më përzunë nga lindja,
Lulet e mbledhura në dorë
M'i vranë të njoma.
Mbeta zemërplastë
Nëpër udhëtime
Me mykun e shtresuar të mallit.l

Andaj sonte
Këlthas ashpër
Pse s' po mund të të përqafojë...?
Të paktën në ëndrra.



MË FAL ATDHE

Më fal
Që s’ktheva mbrëmë! 
Kohë e keqe mori...

Gurët lëvizën fushat
Fryma u nda...
Nuk kisha ku të vdes
As të marrë frymë.

Ku mbetën rojet e bjeshkës?
Kah shkuan erërat...?!
Ua lash
Në besë Atdheun!

Tash në duar mbaj
Një grusht dhè të huaj
Dhe flas me veten...

Më fal Atdhe
Që s’bëra asgjë për Ty
Për Plisin. 

Vallë,
A do të më lajë Drini i Bardhë? !...




KËNGË PËR LUMIN

Oh,
Lumi i ëndrrave të mia
Ç' po ndodh kështu me ty ?!

Kah po të derdhet
ajo rrjedhë e kthjellët?!

Në cilën rrugë po të çojnë?!
Erërat e dallëdisura,!..

Ku do te pinë ujë..
Zogjtë e etur të qiellit tim?..

Kush do ta njomë?..
Hijen e tokës sime shterpë..

Të pata thënë, lum Lumi
Kaherë,të pata thënë
Nuk u zihet besë
Premtimeve të erës..
                  ... as kalorësve të natës.
E ndjen
Hunj nate po ngulen në gjirin tënd të butë
Po ta ndryshojnë
Rrjedhën e vjetër.

Lum Lumi
Ti qanë atje
Diku
Kullë digjet flakë..




ËNDËRR E ZGJUAR

Akrepat në mur shënjojnë në dymbëdhjetë
Nata ra, Ti nuk je sonte këtu me mua
Shumçka është ndryrë dhe tretë
Në agoni rrjedh lum a zgjuar veq përrua.

Akrepat ia prishin qetësinë kësaj nate
Në pritje të diellit luhatet barkë në kujtime
Lart shihen yjet, poshtë as shkallë as fate
Veq shkumë deti që mbi rërë nxjerrë lëngime

Kurrë s'munda t'ia kuptoj heshtjen lumit
As zemërimin e detit që shkumbëzonte shkak
Ç' lum a përrua je,që më ndize shtratit
Apo vetëm ëndërr lirie, e trazuar në gjak.




FOTOGRAFIA E KOHËS SIME

Koha ime,
A po e sheh
Si t’u paskan zbardhur flokët...
Si t’u paskan shterur sytë prej mallit?

Fjalët në kornizë janë ndryrë....
...në heshtje bisedojnë me duar
Shurdhmemec
Me hapat e drunjtëve nën krahë.

E sheh
Sa shumë ujë paska derdhur bjeshka
Sa gjatë
Vrapove nëpër ditët e shpresës
Me dhembjet e dendura
Të burgosura
Në qelitë e nëntokës...?

Valë kujtimesh po ndrydhen
Në dhëmbë harrimi, po flakojnë...
Cili nga ne do t`i mbledh ato frute
Që kanë mbetur në degë
Të pa krimbura?! 

Koha ime,
Nuk di ç’po ngjan me ne
Cili po e mban njëri tjetrin në duar?

E dëgjon?
Jo, nuk frynë erë Veriu
Koha ime frymon
Me mushkëritë e dergjura stinëve....

Vallë, kush do ta pagëzoj nesër
Ylberin e lindur në qiellin tim?!




HARRIMI

Është diku
Një shtëpi e vetmuar
Buzë brigje kohësh...

Pragun
S’mund t`ia shkelësh këmbë...

Dera luhatet
Hapet e mbyllet
Në krrokamë korbash...

Një zë brenda ngujuar
Truan...
Thërret dikë,
Pret dikë...

Të kthehen shekujt!

Qielli derdh shtrëngatë
Kroi shteron.

Ajo shtëpi
Është diku
Në syrin e kohës sime.