Nezir Prokshi

     Nezir Prokshi u lind më 15 tetor 1945 në Vërbovc të Drenasit. U shkollua në vendlindje e në Prishtinë vazhdoi shkollimin e mesme – drejtimi ekonomik. Studioi në Fakultetin e Drejtësisë në Universitetin e Prishtinës pa shkëputje nga puna. Shkruan poezi e proze. Zotëron një arkiv të pasur të trashëgimisë etnokulturore veçmas në lëmin  e folklorit. Botoi në të gjitha gazetat e  revistat e kohës në Kosovë, Maqedoni e Shqipëri.
Që nga viti 1967 ishte korrespondent i ’Rilindjes” i Radio Prishtinës dhe i TVP. Nga nëntori i vitit 1990 kur u instaluan masat e dhunshme të Serbisë ishte i papunë deri në përfundimin e Luftës kur u punësua në MPMS.
     Krijimin e parë letrar e botoi në revistën “Zëri i Rinisë” në vitin 1966.  Është fitues i disa çmimeve letrare. Poezitë e tij janë përkthyer ne gjuhën Rumune  anglisht. Poezitë e tij janë përfshi në disa antologji në Kosovë e Shqipëri. Është Botues në SHB “MESHARI” Prishtinë dhe anëtarë në Lidhjen e Shkrimtarëve të Kosovës

Librat e botuara: 

• "Luadhi Kohës", (1973), 
• “Kohë Idhnake” (1987), 
• “Shi me Diell” (1997), 
• “Sheshi i Shpëtimit” (2007), 
• “Lulet e Kosovës” (2010), 
• “Qiejt Ilirianë” (2011), 
• “Mbretëria e Ëndrrave” në gjuhën Rumune në 2o11, 
• “Me Flamur në zemër” (2012) dhe 
• “Gjysh – Dielli a ka Sy” (2012). 
•  “Mbijetesa e popullit të Drenicës më rrethinë) (2007), ditar lufte, botoi të Radio Kosova e Lirë
• “Baca Dinë -  dritë i shtigjeve të djemve të Lirisë” monografi SHBP - Kosovës.

Poezi nga Nezir Prokshi

MBRETËRIA E SHPRESËS

 

Çuditërisht  pa hile

E donte  Shpresën

U dashurua sa ishte i ri

Edhe babë e babagjysh

Jetua kishin me te

Ajo kishte gjithë fuqinë magjike

E binte shiun, pranverën, verën

Kapërcente muzgun

Në agullimë vinte me diellin

 

Kur e kundërshtonin kopilët

Thoshte

Botën ta jap Shpresën jo

 

Me te ecte, me te ëndërronte

Me te bënte gjumë

Si Mbret

 

Vitet i kalëronte

Anë e kënd botës

 

II

 

Kur kapërcente ndonjë rrebesh

Kohë idhnake,

Orëliga kur trokiste në dyer të hapura

Para se të këndonte këndesi

Ai ia thoshte këngës majë  krahu

Ndalonte  kur tretej në meditime

Mërmëriste:

Botën ta jap Shpresën jo

 

Koha s’ndalon

Shpresa ecte para tij

 

Te nesërmën

Jetonte në të veten kohë

 

Besonte  në të magjishmen fjalë

Kurriz e kishte Lirin

Nga Homeri mësoj poemën me mija vargje

Siç mësoi të shoh përtej errësirës

Përtej bjeshkëve, përtej fjalëve...

 

Një ditë, 

Dimër i acartë

E arrestuan

E shpallën “Rebel”,

 

Luftën për Liri pa Liri

E bënte nëpër qelitë e errëta

 

Kur e kërrusën stinët dhe e zbardhen motet

I thanë; Je i  Lirë, pa  L i r i

 

III

 

Ai vërtetë mbeti i pathyeshëm

I palëkundur nga Shpresa për Ëndrrën

Besonte

Kërkonte liri

Edhe sot e donë drejtësinë

Kurrë se di pse

I besonte bestytshëm Trimit

Se do e sjell  Lirinë

 

Me gjenin pellazg pranverën e priste

Në toka buke në Fushëkohën dardane

Dëgjonte tinguj në Harpën e Arbrit

Si hante palla për Shtat mbretëritë

 

Paj,

Mbret ishte 

Kaluar mbretërive tërë botës.

 

 

MOMENTE POETIKE

 

Gjithë këta qiej

Mbi këtë vend krejt të sheshtë

Në qiellin e parë fluturojnë Mjellmat

Edhe ndonjë lejlek i harruar

 

Në të dytin pluskim bore

Retë që zihen e dalin nga dielli

 

I treti një Zot e di, pak më lart një avion

Udhë të bardha bën në qiej Ilirianë mbi liqe

 

Matanë bjeshke në brezare ndrit një Yll

Mbi Gjole flutura  botë e rrallë bimore, lule

Duken barka të vjetruara mbetur brigjeve

 

Enkelana fle në çatinë e bjeshkës

Mbi liqe Nositët nuk duken, kanë ikur qëmoti

Thonë sa herë Lasgushi  e këqyrë Mitrushin

E herë hëna zbret e plotë, e Yjet

Kur yjet prushojnë  lind dielli n’Enkelanë

 

E kur të zdirgjem në rrafshin e Dushemishtës

E po u zhvesha lakuriq i çmendur do me thonë

Të gjitha fyerjet e tundimit do i marr në kraharor

 

Se më kanë dehur erërat me aromë Liqeni

Se më ka mplakur e Premtja kur u poqa me Zanafillën

 

E te plakëm në mes kësaj bardhësie o Zot

 

                            

MBRETËRIA MAGJIKE E HIJES

 

Kur vjen nata

Poema e hapur në tryezë

Grindet me metafora

 

Mbi mua kalërojnë

Shkëmbinjtë të mbërthyer

Majave të thepisura

Zbehen bardhësitë    

Luadhet me këmisha të përhitura

Lakuriqët që donë t’ia ndalin

Bubullimën qiellit

Ofshame te bezdisura

Labirinteve përrallore

 

Shenja të orëve të liga

Po ikin

Thanë po i përpinë errësira

Ka rënë një sëmurje e keqe

Në një lugajë që ka marr zjarr

Trishtimi do të përvidhet

Në mbretërinë magjike te hijes

 

Fatziu unë që nuk mu takuam

Në stinën e përtëritjes

Imazhe rastësore përshkonin qiellin

Ngadalë në duart e Lirisë

 

 

RENKIMI I ESHTRAVE

 

Rënkime vaje gjemë

Palca shpirtrash

Të shqiptarëve të vrarë

 

Të mbuluar nën ritmin

E krakëllimave të sorrave

Në errësirën e natës

 

Kur lakuriqet fluturojnë

Pa hënë

Të fshehur në brendësin

E  muzgut

 

Sa larg ndihet rënkimi

Gjema, fjala hidhërimi

Flakë digjet

Me vargun tim kryeneç

 

Numërojnë ditët vitet

Epokat të mbuluara

Me pëlhurë të përhitur

 

Se koha erdhi  për të rrëfyer

Për shekujt e dhunuar

Në një botë mbërthyer

Në ethe plagë e  dhembje

 

Të shpërndara qençe

Pa u shënuar emër varri

 

Le të rendon dheu mbi kokë

Ndritur nga drita e mëngjeseve

Me plot  Diell Lirie

Në qiejt Ilirian

 

 

MOLLË E KUQE TRUNG I NDARË

 

Dhe një varg seç lindi sonté si një Yll që muzgun ndritë

Dhe një këngë që mori përrenjve puthi Majat

Në Diell u ngjit

 

Dhe u gëzua shumë

U gëzua posa preku në  gur e cung

Metaforë s’është Mollë e Kuqe patëm emër edhe trung

 

Trung e fruta, degë e Mollës, lule e pemës mbeten të tharë

Seç nis udhë Syri Vargut, mbushur mall si mërgimtar

 

I  përlotur syri  nënës loton nën qepallë

Shihte ëndrra për  mote kthimi, në kraharor digjej, kishte mall

 

Dhe një ditë një Fundprilli, thane në Kosovë e ke një Varr

Është mbushur  gonxhe aromë Prilli, Trungjet Sythe, Fushat bar

________
Përgatiti: Adem Zaplluzha