Bedri Neziri

     Bedri Neziri u lind me 27 prill 1962 në katundin Bunjak (ish Krasmirovcit) të Skënderajt. Shkollën fillore dhe fazën e parë të arsimit të mesëm të orientuar i kreu në Kastriot (ish Obiliq) dhe dy vjet të tjera i kreu në Prishtinë. Diplomoi në Universitetin e Prishtinës, në Fakultetin Filologjik, dega Gjuhë dhe letërsi shqipe.
     Përveç me prozë, merret edhe me shkrime poetike e publicistike ku disa krijime letrare i  ka të botuar në revista e gazetat periodike në Kosovë e Shqipëri si “Rilindja”, ”Zog mëngjesi”, ”Kosova’’ e KEK-ut”, ”Bulevard” dhe “Vegime letrare” te Durrësit  në të cilën u përfshi një numër i konsideruar i poezive të tij.
     Në përvjetorët e  Lidhjes Shqiptare të Prizrenit që organizohej në Obiliq, është fitues i dy  shpërblimeve letrare i cili mori çmimin e parë në poezi  dhe  çmimin e tretë në prozë në vitet 2007, 2008.
     Punon në shkollën fillore ”Dr. Ibrahim Rugova” dhe është themelues dhe drejtues i grupit letrar i cili vepronte ne kuadër te SHKA ”Rruga e lirisë” e me vonë i Klubit letrar dhe tash i Shoqatës së Shkrimtarëve ”Fahri Fazliu” në Kastriot. Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtareve të Kosovës prej vitit 2011. Jeton në Kastriot dhe punon si Zëvendësdrejtor në SHMU “ Dr. Ibrahim Rugova” prej vitit 1990.
 
Librat e botuara:

• “Kohë e ndaluar”, monografi, 2001
• “Shtegtimet e Arbërit”, poezi, 2008
• “Shtegtime letrare”, monografi, 2012
• “Dritat e shkëlqimit poetik”, fituesit e poezive dhe tregimeve 1990-2011

Poezi nga Bedri Neziri

LAHUTA E GJYSHIT

Në fshat ka mbetur vetëm oda e vjetër

vatra e ndezur e kujtimeve

dhe gjyshi që ende na e mëson lahutën

Dhe pushkën si t’ia kthejmë hasmit

Sa herë kthehem në atë odë

Dëgjoj zërin e gjyshit tek ia thotë malësorçe

Dhe ndjej mallin si rritet si bari

Nuk e di a jam në ëndërr

Mbase sërish po zgjohen vegimet

Derisa përkundem në djepin e së kaluarës

Dua të më zë gjumi nën tingujt e lahutës

ATDHEU

Atdheu është buzëqeshja ime e parë

është lulja e kuqe e mëllagës

që rritet në shiun e buzëqeshjeve tona

uji i kristaltë ku burimi shuan etjen

është djepi i stërlashtë i gjyshit

ku na mësoi si të rritemi

është betejë fitoresh për liri

është bukuri me të cilën mund të matet vetëm parajsa

është frymëzim shpirti gjak zemre

është buzëqeshja nga e cila rriten yjet

që i bëjnë dritë sa herë ecë nëpër natë

e nëpër stuhi

është lule që i falë bukuri njeriut

kur është i lirë

është si bjeshka me lule

si përralla me zana e shtojzovalle

është e vetmja fjalë që bekon dëshmorin

e vetmja këngë për dashurinë që na bashkon

SHTEGTIMET E ARBËRIT

                  

U rrita dhe u plaka

Pa arritur në Krujë

Pa shkuar në Vlorë

Të mësoj si fitohet liria

Për Drenicën për Kosovën

U rrita dhe u plaka

Pa arritur në Ulqin e Preshevë

Në Medvegjë e Tetovë                      

Në Manastir e Strugë

Në Janinë e Çamëri

Të mësoj si ecet vertikalisht

Shekujve nën robëri

U rrita dhe u plaka

Pa arritur në Tivar e në Prevezë

Për të parë Pluhuri i Harrimit

Sa ka mbuluar Dritë edhe Rreze

U rrita dhe u flijova

në Drenicë dhe në Prishtinë

po kurrë s’e pashë tok Arbërinë

U rrita dhe u plaka

Duke pas frymë Besën Shqiptare

Duke u shoqëruar me shpresën për liri

Fushave të bujarisë dhe trimërisë kombëtare

LAPSI MAGJIK

                     

Me lapsin magjik

Shkruaj diçka për shpirtin

Netëve të vona

                     

Fushave të frymëzimeve

Vjel lule për martirët

Për të mirët

Derisa në sytë e mi

Si bletët punëtore

Vallen e lirisë vallëzojnë dëshmorët

Të nesërmen mbi botë

Na përshëndetë dielli...

                                  

NJËQIND VJET ME NET ME STU

Atdheu i vegjëlisë është buzëqeshja

nga e cila rriten yjet

që i bëjnë dritë sa herë që ecë nëpër natë nëpër stuhi

duke lakmuar bukurinë e atdheut

u bënë lule lirie

duke lakmuar bukurinë e lirisë

u bënë lapidar guximi e trimërie

u bënë vet historia me data të reja

Si historia e Krujës si historia e Vlorës

duke imituar Kastriotin, Qemailin,  Boletinin

hynë në përrallë shtegtuan nëpër histori

në shteg mali në ballë shkëmbi

i zunë prit ujkut që donte të hante

Njëqind vjet me net me stuhi

Kërkuan dritë për kullën

Për zogun që duhej të fluturonte

Njërin e quanin Skënderbe

E thërrisnin tjetrën Ismail Bej Qemajli

Për ta pagëzuar lirinë

Ranë duke kënduar në altarin e kombit

Duke kënduar hynë në histori

Tash edhe dielli edhe yjet

Marrin fuqi nga bukuria e buzëqeshjeve të tyre

ATY KU NDODHI NËNTORI  I DYTË

Doja të ripërtërihem si lulja në stinën e lirisë

Doja të rritesha si fëmija në gjirin e nënës

Me fluturimin e shqipeve për të mbërri një ditë

Aty ku shqipja e ka folenë

                            

Dhe rrit fëmijët me dashurinë e atdheut

Aty ku buzëqeshja lindë

Nga dashuria për tokën për qiellin

Aty ku flamuri është prijës

E jo këmishë e hedhur në gardh

Aty ku pleqtë kthejnë nga betejat

Fitimtarë duke sjell diell në atdhe

Aty ku shkëmbi është shtëpi e shqiponjës

 E lulet janë bukuria e saj

Aty ku e kuqja është dashuria

Ndërsa e zeza stoli e dashurisë

Aty ku ndodhi Nëntori i dytë

Dhe krenaria iu bë kurorë

_________
Përgatiti Adem Zaplluzha