Freitag, 14. August 2015

Avdush Canaj

Avdush Canaj

Avdush Canaj, u lind në fshatin Koretin të Kamenicës (Dardanës së sotme) më 12 qershor të vitit 1955. Shkollën fillore dhe atë të mesme i kreu në Gjilan ndërsa studimet për Letërsi dhe Gjuhë Shqipe, në Prishtinë.
Me shkrime filloi të merret që nga klasa e shtatë.ishte vëllai i Alush Canaj, që përvijoi shtigjeve të gjurmëve të tij. Nga viti 1977 punoi në Televizionin e Prishtinës, gazetar në programin për fëmijë.
Në vitin 1983 “si intelektual i rrezikshëm” u nxor para gjyqit ushtarak në Sarajevë dhe u dënua me 5 vjet burgim. Që nga viti 2007 kthehet në RTK, respektivisht në Programin për fëmijë ku edhe udhëheq emsionet artistike.
Është shpërblyer disa herë në konkurset tona letrare.
Në vitin 1998, disa reportazhe të tij për luftën në Drenicë, janë botuar edhe në të përditshmen autoritaive gjermane “Frankfukter Rundschau”. Avdush Canaj është i përfshihet në Antologjinë e shkrimtarëve për fëmijë e të rinj “Me xhaketën kuq e zi”, botuar në Tiranë nga Odhise Grillo. Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Jeton në Gjilan.

Veprat:

  • Gjeneral pa epoleta, poezi, Rilindja, Prishtinë, 1993.
  • Lepurushi i çokollatave, tregime, Flaka, Shkup, 1994.
  • Gonxhja nga Jupiteri, poezi, Rilindja, Prishtinë, 2000, shpallet libri më i mirë i vitit.
  • Zogu në derë, poezi, Rilindja, Prishtine 2003.
  • Me xhaketën kuq e zi, Antologjia e shkrimtarëve për fëmijë e të rinj e botuar në Tiranë nga Odhise Grillo.
  • Burimi: Wikipedia


    Poezi nga Avdush Canaj

    LULET E KLASËS

    – Çfarë është klasa yte?
    – Livadh.
    – E ke përnjëmend?
    – Për kokë të mamit po.
    – Si ashtu?
    – Ja kështu. Ka lule plot
    – Ç`lule?
    – Me parfum,
     me fustana,
     kordele,
     gërsheta,
     farmere,
     atlete..
    – E cila është më e mira?
    – Vetëm njëra. VJOLLCA. Është si dielli,
     si liria.
     Hënë e yje ka në xhaketë.
    – Do të thotë ti atë e …
     – E dua shuuuuuuuuuumë. E kam shpirt, zemër. Krejt
     Loçkë.
    – Tashti po e di:
     pas mësimit
     të pret
     çdo ditë
     të shkoni në shtëpi dorë për dore.
    – Kush të tregoi?!
    – Zogu i vogël. Ai i di të gjitha.




    MENDJEMËDHATË

    Me të vërtetë

    Me të vërtetë
    Ato
    Janë bërë tepër mendjemëdha
    E nuk na shohin shpesh
    Kur kalojnë para nesh
    Me kokën te retë!

    Vajzat e klasës së tetë

    Sikur kanë zbritur
    Nga të tejrat planetë!

    Harrojnë flokëgjatat

    Fjalëçokollatat
    Mbushur me hare
    Se edhe ato dikur
    Ishin në klasë të pestë
    Kështu sikur ne,
    Kështu sikur ne.
    I kuptojmë
    Dhe nuk gabojmë,
    Gjithmonë ngutën
    Diku shkojnw,
    Fluturojnë
    Si pipiruqe,
    I presin përqafimet
    Nën qershitë
    Këmishkuqe .

    – Ç`po thua ?!
    – Dielli i ka parë
     Me zogjtë me kitarë
     Më ka treguar ai mua
     Por të të tregoj nuk dua
     As nën ftua
     tek ai krua .

    E dinë edhe lulet

    në livadh:
    Ky është sekret
    i madh,
    shumë i madh!




    PRAPA HEKURAVE

    Ti sot e ke

    ditëlindjen e dytë
    po unë jam larg
    shumë larg
    s` mund ta uroj
    as të të puth
    sytë

    po të mundesha

    do të bëhesha zog

    të fluturoj ka ti
    me një thes dhurata
    e përqafime njëmijë
    s`më prangat
    në të errtën
    qeli

    sigurisht tash je rritur

    vishesh vetë
    mbase ke mësuar
    edhe vargje për lirinë…
    unë ta kam harruar

    hijen
    trëndëlinë

    dikur të merrja për dore

    dhe dilnim në sheti
    ti s` ecje
    ti fluturoje si dallëndyshe
    hareje
    lëpije akullore dëshire

    të bleja një

    e ti kërkoje tri

    thoshe

    një për dacin
    një për macen
    që rreziten në çati

    s`ta prishja qejfin fare

    të kisha këngë që rritet
    këngë kitare

    çdo ditë në dritarëzen

    time të hekurt
    guguron një lumbardhë
    më ngjan në zërin tënd
    krejtësisht pranverë
    dua ta përgëdhel
    të shuaj mallin për ty
    po ajo ka frikë
    ikën te mami i vet
    më flatrat në erë

    meqë s` mund të vijë

    këto vargje zemre
    pas erës në këtë natë
    po t`i çoj dhuratë

    ti mos u mërzit

    rritu
    unë prangat do t`i thyej
    një ditë
    do të vij me diellin në duar
    që ti të jesh gjithmonë
    e qeshur
    gjithmonë
    e gëzuar,




    NENES S’IA KTHEJ SHPINEN

    Ne rruge me gjakosin,

    M’i vejne prangat, me burgosin,
    nenes s’ia kthej shpinen.

    Ma mbyllin edhe Driten,

    Ma ndalin edhe Rriten.
    Nenes s’ia kthej shpinen.

    Ma thejne lapsin, vizoren…
    Ma djegin abetaren, fletoren…
    Nenes s’ia kthej shpinen.

    Ma rrenojne oxhakun,

    ne fyt ma lidh lakun,
    S’ia kthej shpinen nenes.

    E ngre zerin deri te rete

    tjeter nene nuk kam ne jete.

    Per te ne flake digjem-kallem,

    si feniksi perseri ngjallem




    NJË LOT NË QEPALLË

    Atë natë,
    kur u prish moti,
    e pashë Gani Xhafollin,
    fluturoi te Zoti.

    E luta nëpër erë:
    M`i bëj të fala
    tim vëlla, Alushit
    e shokëve të tjerë.

    Më tha në stilin e vjetër:
    Patjëtër, o mik i rrallë ,
    patjetër,
    e një lot të vakët
    ia pashë në qepallë.

    Mes yjesh
    ndritë buzëqeshja e tij
    e një zë më vjen
    si bari kur fëshfërinë:

    E kreva porosinë,
    porosinë,
    porosinë...

    21 qershor 2015

    Keine Kommentare:

    Kommentar veröffentlichen