Entela Kasi

Entela Safeti Kasi, ka lindur në Korçë më 13 Gusht 1975. Poete, romanciere, përkthyese dhe eseiste. Është diplomuar për gjuhë angleze dhe letërsi. Është çertefikuar me burse studimi nga Këshilli i Europës,në Angli, për Integrimin dhe Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut, më, 2004,dhe nga Akademia e Baden Waterberg, Gjermani, më 2008. Ka marrë pjesë në kongreset e Federatës Ndërkombëtare të Përkthyesve të Letërsisë si përfasuese e gjuhës shqipe, dhe është certifikuar për “Përkthim letrar dhe të drejtat e autorit” më, 2005. 
Është autore e librave “Ëndërr e paemër”, “Koha e Kalit”, “Pasion dhe Krim”, “Në këtë muzg pikëllimi”, “Metafora që (s)’falen” etj. 
Poezia e saj është përfshirë në “Mbrëmjet Strugane të Poezisë”2001 dhe 2002, “Festivali i poezisë së Izmirit” 2007, etj. Është ftuar nga International PEN dhe Federata Ndërkombëtare e Përkthyesve në Ballkan, Europë, SHBA dhe Kinë. Është përkthyer në: Maqedonisht, Turqisht, Spanjisht, Anglisht, Frëngjisht. Ka sjellë në gjuhën shqipe Casimiro de Brito, me“Vdekja ndoshta s’ekziston”.

Poezi nga Entela Kasi

Ç'MU KUJTOVE TI

C'mu kujtove ti në këtë muzg pikëllimi
Kur trotuarit bien gjethet e vjeshtës...
Më i rëndë se ndarja qënka harrimi
Në stacionet e braktisura të stepës!

Të qaj nuk mundem, të ulërrij gjithësesi
Të flas për netë dashurie
Mbi pentagram të dhembjes po derdh përsëri
Te fundit këngë marrëzie.

Ashtu si nuk munda në jetë të braktis
Deshirën që strukur fsheh shpirti
Njqëind fish të largoj, ndërsa ti më grish
Legjendën e zjarrit për flirtin....


BALADË E RËNIMIT

Sot e pashë të shkretë, me buzë të ngrira
Trishtim dimëror si planet bosh
Nuk ka më ruzuj ajri dhe bimë
Se ëndrra u prish, u zhduk, u kot…

Me fustan të zi si pëlhurë e keqe
Mbështjellë kishte këmbët që ngrinin

E tretej ngadalë si borë trotuarit
E digjej me yjet kur binin…


AS NË EROS AS NË UN

Kam tradhëtuar
Kur kërkoja një pikë bashkimi
Në 22 Golden Lane Pragë
Në kohën astronomike
Të orës qiellore me muza
Si kuaj të bardhe vetmimi
Ne minutën e një mijë dashurive
Pa njerëz
(nga qe je unë)
E njëjta tokë e caktuar
Si muret e shtëpisë që na mban
Koral i bërë prej detit
Si poezi

Ngaqë je copëz në shtratin tim
Prej mozaiku ëndrrash e rrënjësh
Kopertinë gjethesh
E fletë druri

Ku e pathëna thuhet
Në intimitet absolut
Pa frikë

Po, në 22 Golden lane Pragë
Ne shtrat prej pylli qëndror
Drurësh
Si kulpër
A gjethe rushi
Jam mbështjellë varg
Pa u prekur
Nga asgjë e zakonshme
Pa u puthur buzeësh
Ireale si tërë surealistët
A si Dali spanjoll
A netët me borë te Korcës
Duke kërkuar të thënën, mohimin
Të ndaluarën e shenjtë, mëkatin
Kur jo vetëm do por prej të vdekurve zgjedh
Netësh vetmie parajsore
Pa frikë
Rrugësh ku shkohet pa njeri
Fotografimi i syve
I sklupturës së ftohtë kohës
Si horizont a paralel
Asnjëherë meridian
As pol
Kumti i fjalës “më fal”
Si një e qeshur e beftë
Kur fal si zakonisht a lutesh…
Nuk është pendesë
As mohim

Se kam dashur një pikë bashkimi
Në 22 Golden lane Prage
As në eros as në un’
Postmortum


PËRRALLA

Përse të merzitesh,
Kur ëndrra flatron zjarrit
dhe digjet mbi ujëra?

Ti heshtur ecën rrugëve të botës
Mbi dhe te huaj
Toka nuk të jep peshën.

Kur zogjtë klithnin
Nuk besova të ishe ti.
Përse, zbrazja në det e lumit tim
derdh kaq mllef?
Zërin nuk mund ta dëgjoj
Nëpër tingujt e krisur, lemerisur
Nuk mund ta përmbaj dhembjen.

Polet po bashkohen në një pikë
Ndaj mos u shtang prej mungesës
te njerëzve ndër njerëz!

Mos u trishto kur zogjtë dimrit
tufa tufa si korrbat bien
papushim!

Margaritat në kopësht
U shfytyruan brënda një nate
Bryma ra.
Ti mos u digj! Ti mos u digj!

Gruaja e cmëndur si shtrigë
Sfilon ne pasarelë trotuaresh
zvetënim modern.
Korrmoranti hapi kthetrat keq...

Biri im!
Nëse udhëtimet diellore pakthim
Trembin inatin tënd
Diku më pret një mort!
Ti do e ndjekesh si dritën
mortin tim...

Diku më pret një brengë
Historia nis me të
Prej barkut tim në ashtin tënd
pafundësisht.

Edhe përrallat e pathëna,
I mërguari im
po ia them vehtes!

Sepse udhët larg u arratisën
Dhe unë nuk mundem të di
Nëse të linda, apo më linde ti !?


LULEBORA RRJEDH NË KRISTALIERË

Lulebora serviret si kërpudha
me pak fije bari
Në një kristalierë me luspa peshku.
Si syte e tij janë kapakët e librit
Fjalët janë korale, bimë.
Si c'do lule në kopështin e Edenit pa mëkat
Koha si algjet rrudh
Sepse nata vrapon me pikëllim
(vetmohemi yjesh, qiejsh)
Nga fjalët e drejtpërdrejta
Qe s'kanë kuptim
Sepse në të njëjtën rrugë është njerëzimi
E ne humbim, e na gjen zbulesa
Si peshq të kuq.
(harro ujin dhe vdis!)
Nga shpërbërja e molekulës
Dy hidrogjen
një oksigjen
Oksigjen uji thith me shqisën e caktuar
Me qetimdëshpërimin, mbytje...
Se ky kaos i instiktit
Për Ar e luftra
betejash mbetejesh të ndotura
Për të vdekur mjafton!!!
Një oksigjen ajër
I pafund gjallesave të bukura
I krijesave peshk.

Lulebora rrjedh në kristalierë
Ku peshk i kuq prehet!
Ndaj nerëzit e darkës të së dielës
janë njerëz
As det,
As liqen,
A ujë që rrjedh.
Ndaj s'janë as ura
Corape najloni grash janë
Si rrjeta
A gladiola të kuqe...
Kostume shik të paprekshëm
Për koka grash koketa
Kurtizane të mjerrimit
Si hënë - gejshe

Sikur të rëshkiste gjyshja nga larg
me kokën si luleborë dimri
Buzëliqeni do i'a niste këngës
Për peshkatarin
E do i rrëfente dhisë
brirët e njerëzve!
___________
Marrë nga portali zemrashqiptare.net