Faruk Tasholli

Faruk Tasholli lindi në Gadime të Rrafshit të Kosovës më 1958. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, ndërsa të mesmen në Ferizaj. Fakultetin Filologjik, Degën e Letërsisë dhe Gjuhës Shqipe e përfundoi në Prishtinë, ku ndoqi edhe studimet pasuniversitare. Krahas studimeve, që nga viti 1980 ishte gazetar dhe për disa vite me radhë redaktor i rubrikës së kulturës në gazetën e studentëve "Bota e re" të Prishtinës. Nga viti 1988 kaloi në Redaksinë e Programit Kulturor të Radio Prishtinës, ku punoi deri më 5 korrik 1990, ditën kur forcat policore serbe mbyllën Radiotelevizionin e Prishtinës në gjuhën shqipe. Pastaj bashkëpunoi me gazetat e përkohshme në Kosovë si, "Fjala", "Zëri" e "Kosovarja", kurse më 1994 emigroi në Gjermani. Prej atje vazhdoi bashkëpunimin me Programin satelitor të Radiotelevizionit Shqiptar në Tiranë, pastaj u angazhua në organet e shtypit shqiptar në emigracion si "Ora", "Bota sot" dhe "Fakti", duke vazhduar të punojë një kohë edhe në Radion shtetërore gjermane "Deutsche Welle", programi në gjuhën shqipe në Këln. Deri tash ka botuar librat e poezisë për fëmijë "Mos u rrit pa mua" (1978), Ferizaj, "Rosat mësojnë patinazh" (1990) si dhe për të rritur "Drita të largëta" (1984) dhe "Tjerr fusharaku" (1988) në Ndërmarrjen Botuese "Rilindja", Prishtinë. Gjithashtu, ka shkruar vargjet për qindra këngë, shumica e të cilave janë bërë hite në njëzet vitet e fundit. Aktualisht jeton në Ahen të Gjermanisë.


Faruk TASHOLLI

BURGU I NISHIT

Sa herë lë Llapin e nisesh drejt Nishit
Anash zgjat kokën etja e brigjeve të djegura
Ku ka shterrë freskia e gurgullimës sate

Sa herë lë Llapin e prek hyrjen në Nish
Në të majtë të rrugës të del një ngrehinë
Me emrin e nemun Burgu i Nishit

Sillesh rretherreth si një dredhë ere
Me kujtimet e paluara për njëqind vjet

Janë rrokullisur vitet e asgjë nuk ka mbetur
Përveç toponimeve oro-hidronimeve
Nga gjuhë e dëbuar me majën e thikës

Tutje janë rrënuar kroje e varre
Janë thyer e fundosur gurë të gravuar
E prej gjëmëve të ngjitura në kupë të qiellit
Dheu poshtë trisht murmuron

Xhelozia e tokës sikur shtrëngon grushtat
Diçka të ruajë relikt nga lashtësia
Brenda mureve të Burgut ku farfurin shqipja
Tingull i këputur nga një trup balade

Sa herë lë Nishin e nisesh drejt Llapit
Prapa të mbetet një dhembje e ftohtë
Me emrin e nemun Burgu i Nishit



ELEGJI PËR NËNËN

Ike në pasditën tënde të zbardhur
Si një gjth shelgu në ujin e butë
Gorre pikëllimi duke hapur në mua

Si t’i ndal gjithë ato kujtime drite
Këtë rikthim në jetën e ikur
Bashkë me ty Hije e bukur

Mua për festë nuk më zinte lëkura
Pandehja se duhet bërë tjetër njeri
Duhek krisur diçka të ma shihnin gëzimin
Yjet e varur në kupë të qiellit

Me sa lehtësi më zaptoje përbrenda
Duke zbutur në mua djallëzimin fëmijëror

Sonte është Natë e Madhe e Dritë
Mos i fik qirinjtë në asnjë dhomë
Nuk asnjë kthinë nuk duhet lënë terr
Se vijnë të vdekurit tanë e psherëtijnë
Sa shpejt na paskan harruar ata që na donin
Në shtëpinë ku dikur ndejën kemi shtruar

Gjatë më prite e mua m’u pre udha

Tash vjen e më kërkon nëpër botë
Me të dashurit e zbrazëtive të mia
E unë mezi ndez qirinj tek të qet udha
Të më gjejsh kratereve të mugëta të dhembjes

11.03.2001
Aachen



TE KATEDRALJA E KËLNIT

Përfundi gurëve gurgullimë organosh
Trupin përshkon me trishtim ëmbël
Faqes së murit ku përplaset kumbimi
Aty është Këlni aty është Këlni

Aty ku ngrihet katedralja shkëmb
Madhështor natën llamburin qielli
Me yje shpërndarë valëve të Rinit
Aty është Këlni aty është Këlni

Kur midis turmës çon krye vetmia
Hyn fërgëllimë platosë së vegimit
Më mungojnë Drini Berati Prizreni
Aty është Këlni aty është Këlni

Edhe pak e vera do të nis gufimin
Kupës së qiellit e fundit të lumit
Ajo gurët e idhcës do t’i pëlcasë
Mes nofullave të dënesjes së ngrirë

Ku është një ngrehinë gur mbi gur
Me këmbë në ujë me kokë në diell
Më zgjatet dorë e Nuses së murosur
Aty është Këlni aty është Këlni

(Köln, 1994)