Ibrahim Ibishi

(1953-2010)

Ibrahim Ibishi  i lindur në Kremenatë të Gallapit, më 16 dhjetor 1953. Me profesion ishte mësimdhënës i Gjuhës shqipe dhe letërsisë dhe mësues klasor. Përpos profesionit të mësimdhënësit ai ka afinitet për krijimtari letrare në zhanre të ndryshme letrare. Ai  ishte poet, tregimtar, romansier dhe kritik letrar.
Ibrahim Ibishi ka botuar këto vepra letrare: vëllimin poetik “ Varr në qiell “, botuar në vitin 1995, librin me tregime “ Shiu për kërpudha “, i botuar në vitin 1995, nga RL “ Jeta e re “, në Prishtinë, librin tjetër, po ashtu me tregime, “ Korbat mbi muranë “, e botoi në edicion të SHB “ Rilindja “, në vitin 1996, në Prishtinë, romanin
“ Shtjella e vetmisë “, e botoi SHB “ Rilindja “, në vitin 2000, i cili roman për periudhën kohore, tetor 1999 – tetor 2000, nga SHSH të Kosovës u shpall libri më i mirë i botuar në prozë, romanin “ Trëndafil në varrezë “, e botoi në vitin 2000 në edicion të SHB “ Rozafa “, në Prishtinë, në vitin 2002, në edicion të SHB “ Faik Konica “, në Prishtinë, botoi vëllimin poetik “ Kaçurrelja që vrapon pas erës “ dhe, në vitin 2004, ky autor botoi romanin “ Njerëzit e vjeshtës … “, finansuar nga Ministria e Kulturës së Kosovës, e botuar nga SHB “ Rozafa “, në Prishtinë.
Në vitin 2008 botoi librin me poezi “ Baladë shiu “, finansuar nga Ministria e Kulturës e Rinisë dhe e Sportit e Republikës së Kosovës dhe librin me ese dhe shkrime diskursive “ Magjia e shkrimit dhe përjetimi i leximit”, finansuar nga Kuvendi Komunal i Prishtinës. Këta dy libra dolën nën edicionin e SHB “ Rozafa “ e Prishtinës. Ndërsa në process të botimit është edhe libri me vjersha e tregime për fëmijë “ Hajni topi dhe peshqit “, në edicion të SHB “ Faik Konica e Prishtinës.
Vdiç në vitin 2010.


Poezi nga Ibrahim IBISHI

TI NUK JE

Kur ti nuk ishe
S’di si kam parë përqafimin e valëve
Me bregun e verdhë
E pulëbardhat kur sqepat përpjekin
Në fluturim

S’di si kam mundur
Endacakun në barkën e vjetër
Telat e kitarës tek ledhaton
Ta ndjej si kam mundur
Flokun tënd
Tek valvitet dashnisht
Me erën e detit
Ta njëzoj

Hënën si përgjumet e lodhur mbi det
Si kam mundur ta imagjinoj
Çudi si jam ndjerë
Pa e ditur se në sirenë deti
Në thellësitë e ëmbla
Je shndërruar

Ah s’di  … diellin mik e kam zgjedhur
Edhe pse mbi trupin tend
Dehur është përjetësisht për çdo verë

Në vjeshtë jam shndërruar
Me të gjitha ngjyrat e stinës
Brenda teje të fle me ëndrrat
E bebëzave që qiellin tim zotërojnë

S’di e s’di si mundem … kur ti nuk je
Këtu në ënrrën time që më kthen
Në shtegtar somnabul vetmitarë



SERËNATË MEMECE

Gjithnjë ndërmjet nesh
Një qiri një trëndafil një filxhan kafeje
Dhe një cigare tek digjet mbi taketuke

Mbi trëndafil rri flutura krahshkruar
Në qiri shkrihet zjarmia ime
E një urnë me hirin e eshtrave
Është taketukja që kundërmon

Gjithnjë ndërmjet nesh
Një bjeshkë me dyshime
Rri mbi qerpikë
Një natë e pabesë
Një ditë vrastare
Gjithnjë ndërmjet nesh
Rri galuc një inat mushke
Dhe një ëndërr e deshifruar
Nga ana e mbrapshtë
Gjithnjë gabimisht

Gjithëherë ndërmjet nesh
Një frymëmarrje e vështirësuar
Një sarrakuqje nervoze
Dhe një fjalosje ironike
Në mes nesh

Ndërmjet nesh gjithëherë
Një sëmbim helmi në mëlçitë e ënjtura
Një tiktak i sëmurë
Rrapëllon i çoroditur mbi tavolinë
Pranë qiririt dhe trëndafilit
Që ëndërroj çdo pranverë

E ne nga dy pole të kundërta
Tërheqim secili për vete një fije floku
Tek këputet e thinjur
Ndërmjet nesh

ËSHTË TAMAM POET

Kur në buzë varros mendime tinëzare
E në vend të mezes ha mëlçinë e vet
Është tamam poet

Kur e bën të lëngshme tehthikën vrastare
E bota nën të „ e shkuar „ rrëshqet
Është tamam poet

Kur gris fjalime e ndërton të reja
Me folkun e lypësit që lutet, thërret
Është tamam poet

Kur lahet e dehet çdo mbrëmje nga vera
E ëndrrën e gruas ndjek mbi tapet
Është tamam poet

Kur del i pakrehur me krehër në xhep
Me çadër të mbyllur kur shiu buçet
Është tamam poet

Kur zihen e çirren per ligje, pushtet
Ai i nduk kofshën një vajze të sertë
Është tamam poet



POETI ME MJEKËR

Xhaxhi, jam i vjetër, nuk të puth dot
Dashuria ime iku me një shqotë
Përqafo një tjetër, një tjetër, një tjetër …
E në fund kujto poetin me mjekër

Xhaxhi jam i vjetër, dora nuk më bindet
Të t’i heq drejt belit, epshin, minifundet
Punëso një tjetër, një tjetër, një tjetër ...
E në fund kujto poezinë e vjetër

Xhaxhi jam i vjetër, ti je kaq e re
S’e shuaj vullkanin, lisat në rrufe
Jam vetëm një varg, që digjem pa faj ...
Kur ti të largohesh, ç’do mbetet pastaj!?



PERSIATJE NGA NJË BOTË TJETËR

Shpesh mendoj
Si mund të jetë i lumtur njeriu
Apo thjeshtë të gjithë janë aktorë të marrë
Në teatrin absurd

Mbi kajmakun e makiatos
Sonte lundruan të gjithë yjet e vetmisë
Të purpurt siç dine të shfaqen
Në sytë e të marrit
rrugët e verdha nëpër shkretëtirë
Dhe lumturia ecën shkujdesshëm
rrugës në anën tjetër të lumit
E unë vazhdimisht mendoj
a mund të jetë njeriu i lumtur
në çastin kur ti je i çveshur
kur të mungon shpirti
tek vetëvritet apo të tjerët e vrasin
Krejt njësoj

Përvajshëm e shikoj vetveten në pasqyrë
Fikall vetëm picërroj sytë
e ënjtur nga dhembja
që më shkakton mungesa e asaj gruas
që e imagjinoj pranë meje
Dhe çuditërisht as të qaj nuk mundem
shlirshëm ashtu siç vdesin
të dashuruarit në teh të çmendinës

Filxhani zbrazet vazhdimisht
Dhe tashti e shoh veten të zbrazët
Mundohem të këndoj këngën
Ku jam akord i harruar
Një zë i largët si dashuria
Që të braktisë pa keqardhje

Qëllimisht e shikoj fytyrën time
Të shëmtuar se si trishtueshëm aktron
Në pasqyrën e madhe të banjos
Dhe pranë saj as hija e njeriut
Që padrejtësisht mungon
Në këtë natë çmendurisht të ftohtë
Akull të ftohtë
Dhe me më shumë ngulm pyes
Si duket lumturia